Δεν μας αναγνωρίζω… Λες και το είδωλο που παρατηρώ στον καθρέφτη δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που είμαι ή που νοιώθω. Το ίδιο παρατηρώ και στον κόσμο γύρω μου. Φταίει η αναζήτηση του εαυτού μου ή ότι παρατηρώ το ίδιο χάος και στους ανθρώπους γύρω μου. Οι φίλοι μου είναι 22 χρονών και ο ένας κοντεύει να ξεπεράσει σε παράνοια τον άλλον. Η φαντασία του νέου που ζει στο 2014 δεν έχει όρια. Η κατάθλιψη ή η παραίτηση είναι στο τσεπάκι μας ανά πάσα στιγμή. Όπως τα εικοσάλεπτα που βάζουμε στην τσέπη μας όταν πληρώνουμε κάτι και τα βρίσκουμε ξεχασμένα εκεί μετά από μέρες ή τα εισιτήρια του τρένου στις τσέπες του παντελονιού μας. Άλλοι πίνουν, άλλοι καπνίζουν (νόμιμα και μη), άλλοι το ρίχνουν στις βόλτες. Ειδικά οι βόλτες έχουν μεγάλη πέραση. «Περπατάω για να ηρεμίσω». Όταν το πρωτοάκουσα το θεώρησα χαριτωμένο. Αλλά μετά άρχιζαν να αυξάνονται οι «μαραθωνοδρόμοι». Σήμερα, με μια πρώτη σκέψη, μου έρχονται στο μυαλό τουλάχιστον πέντε άτομα που το κάνουν αυτό, γνωρίζω το γιατί και