Λευκές Σκιές

Δεν είμαι παιδί των Χριστουγέννων. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το στόλισμα του σπιτιού ήταν για εμένα αγκαρία και ποτέ μα ποτέ μου δε βγήκα μαζί με τα άλλα παιδάκια να πω τα κάλαντα. Μ’ άρεσε όμως η στολισμένη Αθήνα που ήταν γεμάτη φωτάκια και όλοι οι δρόμοι ήταν φωτισμένοι, ακόμα και οι πιο σκοτεινοί. Φέτος, ελάχιστοι δρόμοι είναι στολισμένοι και ελάχιστα σπίτια έχουν βάλει φωτάκια  στα μπαλκόνια τους. Και γιατί να βάλουν? Φωτισμένο μπαλκόνι ισοδυναμεί με ανεβασμένο λογαριασμό ΔΕΗ. Φωτισμένο μπαλκόνι ισοδυναμεί με τσέπη αρκετά γεμάτη ώστε να σπαταλήσει λεφτά για να αγοράσει φωτάκια αντί να τα «σπαταλήσει» σε κάτι χρησιμότερο. Φωτισμένο μπαλκόνι σημαίνει Χριστουγεννιάτικη διάθεση. Αυτές τις γιορτές, στολισμένο σπίτι έχουν όσοι έχουν παιδάκια και δέντρο με στολίδια από πέρσι.  Χρώμα και γιορτινή διάθεση μέσα στο σπίτι και σκοτάδι έξω από αυτό. Ορίστε λοιπόν, η φετινή μου ευχή στον κοκκινοντυμένο μουσάτο: Μακάρι  φέτος τα ...

Όλα ξεκίνησαν απρόσμενα… και τελείωσαν έτσι! Όμως τίποτα δεν κρατά για πάντα. Στην πράξη τουλάχιστον. Η ανάμνηση μένει. Αυτή σε βασανίζει για πάντα και στα δύσκολα σου δίνει μια μικρή δόση χαμόγελου.  «Θα με αγαπάς για πάντα;», ρώτησε το μικρό κορίτσι το αγόρι. Εκείνο κοιτώντας τη στα μάτια χωρίς να το σκεφτεί της έπιασε το χέρι, «για πάντα», της απάντησε, και οι καρδιές τους φυλάκισαν η μια την άλλη.  Αλλά το για πάντα είναι αόριστο. Η καρδιά τους ποτέ δε δόθηκε αλλού, αλλά εκείνοι είναι χώρια. Πλέον, όποτε βρέχει εκείνη σφίγγει την παλάμη της, όπως της κράταγε εκείνος το χέρι και τη ζέσταινε. Μετά τραβάει τα σκεπάσματα πάνω από το κεφάλι της για να νοιώσει ασφαλής. Εκείνος, όταν βρέχει διαβάζει για να μη σκέφτεται. Ο καλός καιρός είναι ο εχθρός του. Tότε βρίσκονταν οι δυο τους και έδινα υποσχέσεις αγάπης. Κανείς ποτέ δεν άφησε κανέναν να τους πειράξει ή να τους βρωμίσει αυτή την ανάμνηση.