Λευκές Σκιές

Είμαι η ασημένια κλωστή που ρίχνουν οι Θεοί από ψηλά. Η φύση με παίρνει και στολίζει τις κοιλάδες. Είμαι τα όμορφα μαργαριτάρια που έπεσαν από το στέμμα της Αστραπής. Η κόρη του πρωινού τα έκλεψε και πλούμισε τα λιβάδια. Χύνω δάκρυα και οι λόφοι χαμογελούν. Ταπεινώνομαι και τα λουλούδια σηκώνουν ψηλά το κεφάλι. Το σύννεφο και το λιβάδι είναι εραστές, κι είμαι η υπηρέτρια που τους κάνει τον διάμεσο. Κλαίω και σβήνω τη δίψα του ενός και γιαίνω την αρρώστια του άλλου. Η βροντή του κεραυνού και οι σαΐτες της αστραπής αναγγέλλουν τον ερχομό μου. Το ουράνιο τόξο είναι θριαμβευτική αψίδα στο τέλος του ταξιδιού μου. Η γήινη τούτη ζωή μου αρχινά κάτω από τα πόδια της οργισμένης ύλης και σταματά στα χέρια του γαλήνιου θανάτου. Ανεβαίνω μεσ’ από την καρδιά της λίμνης, και μ’ αιθέρια φτερά υψώνομαι. Σαν δω έναν όμορφο κήπο, κατεβαίνω και φιλώ τους ανθούς του κι αγκαλιάζω τους κλώνους του. Σιωπηλή, παίζω ταμπούρλο με τα λεπτεπίλεπτα ακροδάχτυλά μου στο τζάμι του παραθύρο

“We can fight our desires. But when we start making fires. Let's go to war…   To make peace. Let ' s be cold … To create heat ” Πρόσφατα βρέθηκα να συζητώ με μια κοπέλα γύρω στα 30, καλοβαλμένη, έξυπνη και με καλή δουλειά. Συζητώντας για τις νέες αυξήσεις είπε: «Περιμένω να γίνει πόλεμος. Κάποτε έλεγα όχι γιατί θα γίνει πλιάτσικο, αλλά τώρα δε με νοιάζει είναι η μοναδική λύση». Τα λόγια της με σόκαραν, αλλά πιο πολύ με τρόμαξε η σκέψη ότι δεν είναι η μόνη που σκέφτεται έτσι. Ποιος μπορεί αν αποζητά τον πόλεμο; Ξέρουν τι θα πει πόλεμος; Τηλεόραση δε βλέπουν; Στον πόλεμο οι άνθρωποι τρώνε ο ένας τον άλλο δεν τρώει κανείς αυτούς που θεωρεί πως τους κατέστρεψαν. Για 300ους που μας ενοχλούν θα βγούμε με τα όπλα στα χέρια; Δεν είναι αυτή η λύση. Και το μετά; Γιατί είμαστε σίγουροι ότι δε θα είναι χειρότερο; Το μίσος, η ζήλια και η διχόνοια είναι συναισθήματα που δημιουργούνται σε δύσκολους καιρούς που ο κόσμος δεν έχει να φάει ή να ζεσταθεί. Το θέμα είναι να

Βουτήξαμε με τα μούτρα στην απραξία, το κύμα του θυμού μας χτύπησε κατάμουτρα και χάσαμε τις αισθήσεις μας. Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ με προσοχή τα κεντρικά δελτία και τις ενημερωτικές εκπομπές στα κανάλια. Μετά παρατηρώ τις συζητήσεις των απλών ανθρώπων. Και αναρωτιέμαι… ζω σε ταινία; Άκουσα κάποιον να ισχυρίζεται πως αυτή η «φάρα» (οι δημοσιογράφοι) παραπλανεί το κοινό και βγάζει στη δημοσιότητα ό, τι θέλει εκείνη για να αποσπάσει τον κόσμο από τα πραγματικά προβλήματα.  Μπράβο συνεννόηση οι δημοσιογράφοι, σκέφτομαι!!! Και ρωτώ… αφού το πιστεύει γιατί δεν πατά το κόκκινο κουμπί του τηλεκοντρόλ του; Αφού ξέρεις ότι σε παραπλανούν... κλείστους. Η αλήθεια για κάθε γεγονός βρίσκεται πλέον στην άκρη των δαχτύλων σου. Λέγεται διαδίκτυο. Ουδέν   κρυπτόν   υπό   τον   ήλιον!!! Ό,τι μπορείς να φανταστείς ότι σου «κρύβουν» μπορείς να το βρεις. Γνώμες, συνεντεύξεις, γεγονότα. Όλα υπάρχουν γιατί δεν τα ψάχνεις; ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Γιατί είναι καλή η κριτική στους άλλους

Κάθε μέρα που περνάει απογοητεύομαι όλο και περισσότερο από τη σημερινή Ελλάδα. Από τη μια « καταπιεσμένοι » δημοσιογράφοι που τους «φιμώνουν και τους κλείνουν το στόμα». Εγώ τόσο καιρό νόμιζα ότι συντηρούσαν τέτοιου είδους τακτικές. Σχέσεις και κολητηλίκια  με πολιτικούς και κανάλια με πολιτικές γραμμές που ξεχώριζαν και πρόβαλαν ό,τι θεωρούσαν σωστό και πιασάρικο. Από την άλλη πέφτουμε πάνω από μια ελληνική λογοτεχνική διάκριση, έτοιμοι να την « καταβροχθίσουμε » απλά και μόνο επειδή δε μας αρέσει. Ο λόγος για τα σχόλια που έλαβε η συνέντευξη της ποιήτριας, Κικής Δημουλά, στην International Herald Tribune (πρόκειται για την παγκόσμια έκδοση των New York Times). Ναι το δέχομαι, δε σου αρέσει ο τρόπος που γράφει… δεν είσαι αναγκασμένος να τη διαβάσεις.  Οφείλεις όμως, να στηρίξεις μια ελληνική αναγνώριση στο εξωτερικό, είτε είσαι αναγνώστης είτε καλλιτέχνης. Αν δεν επαινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει! Και φυσικά να μην ξεχάσουμε τις πολιτικές τρικλοποδιές