Λεωφορείο 550. Ώρα 15:00 και κάτι… κάπου μεταξύ Ψυχικού και Αμαρουσίου. Στο λεωφορείο μπαίνει ένας νεαρός (γύρω στα 25-30) με τζιν και άσπρη μπλούζα. Σηκώνει το χέρι του και αρχίζει να γρατζουνάει την κιθάρα του. «Άλλος ένας μουσικός του λεωφορείου» , σκέφτηκα και αμέσως μετά ντράπηκα για την κουρασμένη και αγανακτισμένη σκέψη που έκανα. Ο Μουσικός, άρχισε να τραγουδάει το «έλα ψυχούλα μου», με φωνή που δε θα έπρεπε να χαραμίζεται μέσα σε ένα λεωφορείο. Μέχρι να φτάσει στην επόμενη στάση είχε πει και το «ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω». Μου τράβηξε το ενδιαφέρον αυτός ο νεαρός. Διέφερε από αυτούς που βλέπεις στα λεωφορεία. Ήταν ένας χαμένος Μουσικός, ένα αναξιοποίητο χάρισμα! Δύο σκέψεις μου πέρασαν από το μυαλό: 1)Γιατί διάλεξε αυτά τα τραγούδια; Πρωτοτύπησε για να τραβήξει την προσοχή και να χει σίγουρη ανταπόκριση από το «κοινό» του; ...