«Κάθε μέρα εννιά με πέντε, κάθομαι στο γραφείο μου απέναντι από την πόρτα και δακτυλογραφώ τα όνειρα άλλων ανθρώπων. Όχι μόνο όνειρα. Αυτό δε θα ήταν αρκετό για τα αφεντικά μου. Δακτυλογραφώ, επίσης, τα καθημερινά τους παράπονα: προβλήματα με τη μάνα τους, προβλήματα με τον πατέρα τους, προβλήματα με το ποτό, με το κρεβάτι, τον πονοκέφαλο που τους χτυπάει ξαφνικά και σκοτεινιάζει, μια άγνωστη αιτία, αυτόν τον όμορφο κόσμο. Δεν έρχεται κανείς στο γραφείο μας όταν δεν έχει προβλήματα. Ίσως ένα ποντίκι να εξοικειώνεται πολύ νωρίς με την ιδέα ότι ολόκληρος ο κόσμος διαφεντεύεται από τεράστια πόδια. Από εδώ που κάθομαι εγώ όμως, συμπεραίνω πως ο κόσμος εξουσιάζεται από ένα μοναδικό πράγμα. Τον πανικό με τη μορφή σκύλου, τη μορφή διαβόλου, τη μορφή μάγισσας, πόρνης, τον πανικό με κεφαλαία και χωρίς μορφή- τον ίδιο κυρ- Πανικό, στον ύπνο και στον ξύπνιο. Όταν με ρωτούν που δουλεύω, λέω πως είμαι βοηθός γραμματέας σε ένα από τα Εξωτερικά Ιατρεία στο Κτίριο των Κλινικών του Δημοτ...