Λευκές Σκιές

Μια φορά και έναν καιρό μια μικρή νεράιδα αποφάσισε να αλλάξει την οπτική της για τον κόσμο. Ο σκοπός της ζωής της ήταν πια να ανακαλύψει τι σημαίνει πραγματικά να ζεις. Ξεκίνησε λοιπόν ένα ταξίδι μακρινό και πολλά υποσχόμενο, προχωρώντας σε δρόμους επικίνδυνους. Μα δεν την ένοιαζε ήταν αποφασισμένη να τα καταφέρει. Πέρασε από βουνά και μίλησε με δέντρα, σταμάτησε σε πεδιάδες και συνομίλησε με ρυάκια, λουλούδια, μέλισσες , διέσχισε θάλασσες και ρώτησε τα ψάρια όμως κανείς δεν της έδινε μια απάντηση που να την κάλυπτε. Στα αλήθεια δεν ξέρω αν ήταν το θέμα ότι οι απαντήσεις δεν την κάλυπταν ή ότι απογοητευόταν σιγά – σιγά γιατί δεν έβρισκε αυτό που ζητούσε. Όπως και να έχει κάθε φορά που έσκυβε το κεφάλι σε μια απάντηση, έλεγε ξανά μέσα της την ερώτηση, σήκωνε το κεφάλι και προχώραγε γιατί δεν θα την σταμάταγε τίποτα από το να μάθει στα αλήθεια τι σημαίνει να ζεις. Η Νεράιδα με τον καιρό μεγάλωνε. Άλλαζε εξωτερικά και εσωτερικά μα πάντα ένα πράγμα ήταν ίδιο: η ανάγκη τ

«Αγκάλιασέ με»… αλλά τώρα που το σκέφτομαι γιατί να το κάνεις; Κανείς δεν αγκαλιάζει κανέναν στις μέρες μας. Εάν τύχει και το κάνει δε γλιτώνεις το αντάλλαγμα… «θυμάσαι την αγκαλιά που σε πήρα; Μου χρωστάς». Όλα είναι πάρε δώσε σήμερα! Από την ταπεινή αγκαλιά και τις καθημερινές απλές συναλλαγές μας μέχρι και την ίδια μας τη ζωή. Το Σάββατο το βράδυ στην παραλιακή πέθανε ένας νεαρός. Το αμάξι του γλίστρησε λόγω της βροχής και έχασε τον έλεγχο. Δεν έπινε, δεν έτρεχε και την πάτησε σαν τον τελευταίο μεθύστακα. Στο αυτοκίνητό ήταν μόνος … τον αγκάλιασε ο Θάνατος και του πήρε τη ζωή… ακαριαίος θάνατος! Άλλοι αυτοκτονούν. Η Ζωή αφήνει τους ανθρώπους μόνους. Τους δίνει εντολή να σταθούν στα πόδια τους και όταν δεν το καταφέρνουν τους βάζει τις φωνές. Η Ζωή δεν αγκαλιάζει… ο Θάνατος όμως, είναι πάντα με την αγκαλιά ανοιχτή και ζεστή για να δεχθεί τα κατσαδιασμένα παιδιά της ζωής. Στην Ελλάδα από το 2009 έως 2012 έγιναν 3.124 αυτοκτονίες και απόπειρες. Συγκεκριμένα τ

Η είδηση της ημέρας είναι η σύλληψη, η παραπομπή στις δικαστικές αρχές και ο ξυλοδαρμός των 20χρονων νεαρών από τη Κοζάνη. Δε θα σχολιάσω τα χιλιάδες δημοσιεύματα και τις δηλώσεις τον κομμάτων οι οποίες υποβαθμίζουν το γεγονός και γελοιοποιούν τα πολιτικά πρόσωπα για άλλη μια φορά. Αλλά το γεγονός πως μια ομάδα παιδιών, γύρω στα 20 φαίνονται στα μάτια του απλού πολίτη σαν τον Τζόκερ, τον αιώνιο αντίπαλο του Μπάτμαν. Υπερφυσικοί έφηβοι (γιατί τον 20άρι δεν το λες άντρα) που με τα μαγικά τους χέρια καταφέρνουν το ακατόρθωτο. Ληστείες, αγορά όπλων, κατοχή πλαστών ταυτοτήτων. Μπράβο! Ένα παιδί που δεν μπορεί να φτιάξει ένα πιάτο φαί χωρίς να βάλει φωτιά στην κουζίνα καταφέρνει να μπει μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια της τρομοκρατίας και αυτή έτσι απλά να το κάνει δεκτό με ανοιχτές αγκάλες χωρίς να αναγνωρίζει τους κινδύνους. Δηλαδή τι? «Οι Πυρήνες τις Φωτιάς», που η αστυνομία κυνηγάει σαν  τρελή, είναι ένα τσούρμο 20άρηδες; Τώρα εξηγείται ο θυμός των αστυνομικών. Είναι δύσ