Λευκές Σκιές

Δεν ήρθαμε κοντά.. δεν γίναμε ένα. Εγώ αυτό δεν το βλέπω. Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε. Όσοι ήταν δίπλα του μουσικά «ενώθηκαν» και ξέχασαν μίση και έχθρες, διαφορές και αντιπαλότητες. Αυτοί μόνο... «Τουλάχιστον πια δεν είμαστε ξένοι. Μπορεί να μην ξαναγίνουμε παρέα, αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε ξένοι», δήλωσε στη συνέντευξη  Τύπου στην ΕΣΗΕΑ, ο Μιχάλης Μυτακίδης. Μα ο σκοπός δεν είναι να δημιουργηθούν παρέες. Δεν είναι να βρούμε την παλιά μας αθωότητα και να βγαίνουμε με όσους έχουμε τσακωθεί για καφεδάκι κάθε μέρα. Σκοπός είναι να πιαστούμε χέρι χέρι και να πάμε μπροστά. Να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο. Να μη φοβόμαστε να περπατήσουμε στο δρόμο μόνοι μας, να πάμε  στο γήπεδο, να κάνουμε πράγματα, να εκφράσουμε τις απόψεις μας. Ο θάνατος του Παύλου πρέπει να μας ενώσει ως ανθρώπους ανεξάρτητα από την ιδιότητά μας, την ομάδα μας, την ηλικία και τα χόμπι μας. Το ότι μέλη της Χρυσής Αυγής μπήκαν φυλακή δεν σημαίνει πως ο Παύλος δικαιώθηκε . Μόνο όταν εμεί

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής. Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;” Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά τη