Λευκές Σκιές

  Μη με ρωτάς γιατί ξεκίνησα να γράφω το κείμενο που θα διαβάσεις. Και προς Θεού, μην αναρωτηθείς ή προσπαθήσεις να μαντέψεις ποιο μπορεί να ναι το περιεχόμενό του ή που θέλει να καταλήξει. Ούτε εγώ η ίδια γνωρίζω αυτή τη στιγμή.

Απογοητεύομαι… Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Με απογοητεύουν οι άνθρωποι. Γνωστοί που τελικά ήταν άγνωστοι. Φίλοι που τελικά δεν ήταν. Άγνωστοι που φέρονται καλύτερα και από τους φίλους σου. Έρωτες που τελικά δεν υπήρξαν ποτέ. Αγάπες που απλά μια μέρα πέταξαν αφήνοντας αναμνήσεις και συμπάθεια. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και βλέπω πως έχουν εξαφανιστεί οι αυθεντικοί άνθρωποι. Εκείνοι που θα σου πουν κάτι και την επόμενη στιγμή θα το κάνουν πράξη. Αυτοί που θα μιλήσουν για αυτά που νοιώθουν χωρίς να φοράνε μάσκα. Που θα συμπεριφερθούν με μπέσα και αξιοπρέπεια. Από την άλλη άτομα με αισθήματα, ηθική και πραγματικό χαμόγελο κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους γιατί οι ευαισθησίες τους και ο αψεγάδιαστος κόσμος που πασχίζουν να φτιάξουν σπάει εύκολα και δεν κολλάει ξανά. Και αναρωτιέμαι εάν εμείς κάθε μέρα που περνάει δημιουργούμε έναν κόσμο που ο ένας γίνεται χειρότερος από τον άλλο, στις δύσκολες εποχές που έρχονται θα βρεθεί κανείς να βοηθήσει τον ανήμπορο; Αυτόν...

Κόσμος σε σύγχυση. Άνθρωποι αγχωμένοι και αφηρημένοι. Άτομα στενοχωρημένα και σκυθρωπά. Μερικοί είναι χαρούμενοι… άλλοι κάθονται μακριά και χωριστά από τους χλωμούς! Δεν ξέρω τι είναι. Ο φόβος του ευτυχισμένου μήπως δυστυχήσει ή του   λυπημένου μήπως γελάσει και δεν μπορέσει να διαχειριστεί το συναίσθημα; Η πλειοψηφία νικάει και ο χαμένος είναι ο χαμογελαστός! Βλέπετε η δυστυχία και η μιζέρια απλώνεται εύκολα πάνω από τα κεφάλια μας. Σαν τέρας μαύρο με μεγάλα πλατιά φτερά. Είναι πιο εύκολο να γκρινιάξουμε από το να πούμε «ευχαριστώ», «σ’ αγαπώ», ή ένα καλό ανέκδοτο. Όποιος κάνει τη διαφορά πρέπει να τον δαγκώσει ο δυστυχής και να τον κάνει ίδιο.  Η κακή διάθεση είναι το βαμπίρ των ημερών μας. Τα θετικά της ζωής δεν είναι για να τα ρίχνουμε στα σκουπίδια αλλά για να τα θυμόμαστε στα δύσκολα! 

Ναι, ναι. Καλά διαβάσατε. Τοξικοί. Δε φταίνε τα αμάζευτα σκουπίδια στους δρόμους και τα στενά της Αθήνας που έχει γεμίσει μπόχα και τοξικότητα το δέρμα και το μυαλό τους. Φταίνε αυτοί οι ίδιοι. Οι άνθρωποι σήμερα, έχουν γίνει κακοί και απαισιόδοξοι. Όλη μέρα μουρμουράνε, βρίζουν, κλαίγονται, δε εμπιστεύονται κανέναν και παλεύουν με αόρατους εχθρούς. Δίνουν τεράστια μάχη μαζί με αυτόν τον «εχθρό»… μέχρι τελικής πτώσης. Φυσικά, ο «ανύπαρκτος» νικάει!  Κάθονται όλη μέρα, έχουν δεν έχουν δουλειά, και φτιάχνουν ιστορίες. Δε λέω, είναι στη φύση του ανθρώπου η κατασκευή μύθων, αλλά αυτό το τωρινό ξεπερνά κάθε γονιδιακά αποδεκτή κατάσταση! Η οικονομική κρίση είναι ένας λόγος για να φέρονται έτσι, αλλά κάποια στιγμή παύει να είναι δικαιολογία. Όταν όλα πάνε στραβά ή πήγαινε μαζί τους ή τράβατα να ισιώσουν… μην κάθεσαι περιμένοντας να αλλάξουν αυτά από μόνα τους.  Μερικοί δεν έχουν δύναμη να τραβήξουν. Μπορούν και ελπίζουν όμως… Και όποιος ΕΛΠΙΖΕΙ δεν μπορεί να είναι και...

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.  Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν . Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος . Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα μ...