Λευκές Σκιές

Δεν είπε τίποτα. Συνηθίζει να μην απαντά! Να αφήνει τη σιωπή να μιλάει. Αυτή η αδράνεια της στιγμής είναι τόσο γλυκιά που δε δημιουργεί απορία ή αμφιβολία. Το αντίθετο, επιβεβαιώνει την οικειότητα. Η Σιωπή δε δίνει καμιά απάντηση και δεν εκφράζει καμία σκέψη. Δεν έχει ούτε θετική ούτε αρνητική πλευρά. Μολαταύτα, εκπέμπει ηρεμία. Δεν είπε τίποτα και όταν ήρθε!

Πληγώνομαι. Πληγώνομαι που τα φιλιά πλέον δε σημαίνουν τίποτα. Που τα χάδια και οι αγκαλιές είναι περαστικά! Που όλα αυτά έχουν χάσει την αξία τους και μοιράζονται δεξιά και αριστερά σαν διαφημιστικά φυλλάδια.                                     «Free kisses, Free hugs» Δίνεις- παίρνεις … Γεμίζεις την ψυχή σου με περαστική ευτυχία και όνειρα και μετά συνεχίζεις το δρόμο σου. Και  τσίχλα να ήταν, δε θα έχανε τη γεύση της τόσο γρήγορα! Πληγώνομαι, γιατί βλέπω ανθρώπους να αρκούνται σε αυτό. Ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν και πως. Πληγώνομαι που το δικό μου μυαλό δεν το κατανοεί. Για μένα υπάρχει το «θέλω» και το «δε θέλω». Όλα είναι περαστικά. Τρέχουν γρήγορα. Αυτή η ταχύτητα θέλει αντανακλαστικά: Ή προλαβαίνεις να ρουφήξεις όσο συναίσθημα μπορείς, ριψοκινδυνεύοντας να εθιστείς, ή απολαμβά...

Θέλει και ερώτημα; Γιατί μυρίζουν ωραία και είναι πάντα ζεστές και μαλακές. Γιατί έχουν μια τεράστια αγκαλιά που χωράει τον πόνο σου και τον πόνο όλου του κόσμου. Γιατί σου μαθαίνουν πράγματα και σε συμβουλεύουν. Γιατί είναι πεισματάρες και δεν σταματάνε αν δεν μάθουν αυτό που σε απασχολεί. Γιατί μαγειρεύουν καλά. Γιατί στα δύσκολα είναι δίπλα σου. Σου φτίαχνουν σούπες όταν είσαι άρρωστος, σου πλένουν τα ρούχα και σου καθαρίζουν το δωμάτιο. Αυτή είναι η Μανούλα. Γιατί ακόμα και αν είσαι εγκληματίας για εκείνη θα είσαι πάντα το αγγελούδι της. Γιατί κανείς ποτέ δε θα πιστέψει σε σένα όσο εκείνη. Ακόμα και όταν αμφιβάλλεις για τις ικανότητές σου και εγκαταλείπεις εκείνη ξέρει ήδη ότι μπορείς να τα καταφέρεις και σου δείχνει τον τρόπο. Γιατί ξέρει τα πάντα και δεν λέει τίποτα. Γιατί κρατάει μυστικά τα μυστικά σου. Γιατί είναι ο καλύτερος σου φίλος σου, ο πιο τρελός σου φίλος, ο πιο υπομονετικός, ο  πιο τρυφερός, ο πιο παράλογο...

Έχουν την τάση να εμφανίζονται όταν και όπως δεν τα θες. «Όταν κάτι πάει στραβά θα πάει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο», κάτι τέτοιο δεν υποστηρίζει ο νόμος του Μέρφυ; Καλά και κακά απρόοπτα μεταφράζονται ως καλές και κακές καταστάσεις στη ζωή μας. Χαιρόμαστε, κλαίμε, βρίζουμε, χοροπηδάμε. Η χαρά μας μπορεί να πληγώσει κάποιον άλλο, η επιθυμία μας να τον θυμώσει. Η λύπη μας μπορεί να ανησυχήσει ή να χαροποιήσει. Όλα συναισθήματα και αντιδράσεις ανθρώπινες και φυσιολογικές. Αλλά εμείς; Πως μπορούμε να διαχειριστούμε αυτά τα απρόοπτα; Τρέχουμε κατά πάνω τους ή αυτά κατά πάνω μας με ανεξέλεγκτη ταχύτητα; Μπορούμε να τα αποφύγουμε ή απλά αναμένουμε τη συντριβή; Ένας έρωτας, ένα θάνατος, μια μη επιθυμητή νέα ζωή ή και όχι… Όλα έρχονται και αλλάζουν τη ζωή μας.  Νιώθεις  ένα ξαφνικό άδειασμα και μετά πνίγεσαι. Λες και βρίσκεσαι σ΄ ένα δωμάτιο που γεμίζει νερό και δεν υπάρχει από πουθενά διαφυγή.  Τη στιγμή που χρειάζεσαι δύναμη δεν την έχεις. Θες ν’ ...

Μιλήσανε για τα πάντα. Δεν ντράπηκαν, ποτέ δεν ντρέπονται αυτοί, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Μέχρι που ξεντράπηκαν  παραπάνω από ότι θα έπρεπε. Ή βγήκε προς τα έξω, αυτό που δεν τόλμησαν ποτέ να παραδεχτούν ή να κατανοήσουν. Η αλήθεια τους είναι προσεχτικά φτιαγμένη και ότι αφορά αυτούς τους δυο είναι τόσο καλά στηριγμένο και διακοσμημένο που δύσκολα κατανοείς τη κρύβει αυτή η σχέση. Παρατηρώντας με προσοχή, ούτε οι ίδιοι το καταλαβαίνουν. Στα δύσκολα είναι ενωμένοι με έναν παράξενο τρόπο, σχεδόν αόρατο. Δεν ξέρω αν ποτέ κατάλαβαν πραγματικά ο ένας τον άλλον. Αγαπιούνται βαθιά όμως. Αλλά ο ένας παρανοιάζεται και ο άλλος ενδιαφέρεται να περνάει καλά αυτός και όσοι εκείνη τη στιγμή βρίσκονται γύρω του. Οι πιο μακρινοί είναι αδιάφορο το που μπορεί να βρίσκονται. Και οι δυο τους είναι τόσο κοντά όσο και μακριά. Η απόσταση πάντα νικά όμως. Προσπάθεια υπήρξε. Ανταπόκριση δεν υπήρξε. Δεν ξέρω αν θα ξαναμιλήσουν. Δεν ξέρω πως νοιώθουν και όπως φαίνεται δε θα μιλήσουν...

Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα ελέγξεις. Μετά δεν μπορείς και δε θες να τα ξεχάσεις. Και στο τέλος- τέλος, χωρίς καμιά ντροπή, θα θελες να επαναλαμβάνονται χωρίς σταματημό. Όχι γιατί δεν ήταν τέλεια και θες να τα τελειοποιήσεις, αλλά γιατί ήταν απλά υπέροχα και δε θα άλλαζες τίποτα. Δύο χέρια που κρατιούνται σφιχτά. ‘Ένα φιλί για καληνύχτα. Τόσο άβολο στην αρχή, σχεδόν απαίσιο. Αλλά μετά τόσο απαλό και γλυκό και σταδιακά παθιασμένο και αχόρταγο. Τα συναισθήματα. Πλήρης άγνοια για του άλλου, αλλά και για τα δικά σου. Αμηχανία, άγχος, σύγχυση, ευχαρίστηση, ξάφνιασμα και μετά απλή απόλαυση. Κολλάς σαν μαγνήτης, η ώρα περνάει αλλά δε σε ενδιαφέρει. Εκείνος κοιτάει τα χείλη σου και συ προσπαθείς να κοιτάξεις στα μάτια του. Αλλά εκείνα εκεί καρφωμένα στα χείλη! Τότε αποφασίζεις να παραιτηθείς και να αφεθείς στο φιλί που όσο περνάει η ώρα το   αποζητάς. Αγκαλιές, χουφτώματα, νεύματα μικρά, ένα φιλί στο κούτελο. Και ενώ θες και σου αρέσει τόσο που σ’ αγγίζει πα...

Μια βόλτα στην Αθήνα είναι γεμάτη ήχους. Από τον περαστικό που βρίζει και το ζητιάνο στο τρένο που μπαίνει με την κιθάρα ή το ακορντεόν του μέχρι τη δυνατή μουσική στα εμπορικά μαγαζιά και τα μπαράκια του κέντρου, και όχι μόνο.  Θέλοντας και μη βομβαρδιζόμαστε από ήχους. Και αρκετές από αυτές τις φορές πέφτουμε θύματα της μουσικής και κουνιόμαστε στον ρυθμό της. Αλλά η προσωπική επιλογή της μουσικής που ακούμε μπορεί να μας χαρακτηρίσει ως ανθρώπους;  Οι Ειδικοί λένε «ΝΑΙ»:   Μια μελέτη, με χιλιάδες εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο, αποδεικνύει πως οι μουσικές προτιμήσεις και η προσωπικότητά μας σχετίζονται στενά. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του βρετανικού Τύπου, στη μελέτη συμμετείχαν 36.518 εθελοντές από πολλές και διαφορετικές χώρες – από τη Μαλαισία και την Κίνα, μέχρι την Ιαπωνία και τη Χιλή - από τους οποίους ζητήθηκε να βαθμολογήσουν 104 στυλ μουσικής, που κυμαίνονταν από τσαρτ ποπ έως όπερα. Το κεντρικό συμπέρασμα ήταν πως οι φαν του κάθε μουσικού είδο...

Δεν μας αναγνωρίζω… Λες και το είδωλο που παρατηρώ στον καθρέφτη δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που είμαι ή που νοιώθω. Το ίδιο παρατηρώ και στον κόσμο γύρω μου. Φταίει η αναζήτηση του εαυτού μου ή ότι παρατηρώ το ίδιο χάος και στους ανθρώπους γύρω μου. Οι φίλοι μου είναι 22 χρονών και ο ένας κοντεύει να ξεπεράσει σε παράνοια τον άλλον. Η φαντασία του νέου που ζει στο 2014 δεν έχει όρια. Η κατάθλιψη ή η παραίτηση είναι στο τσεπάκι μας ανά πάσα στιγμή. Όπως τα εικοσάλεπτα που βάζουμε στην τσέπη μας όταν πληρώνουμε κάτι και τα βρίσκουμε ξεχασμένα εκεί μετά από μέρες ή τα εισιτήρια του τρένου στις τσέπες του παντελονιού μας. Άλλοι πίνουν, άλλοι καπνίζουν (νόμιμα και μη), άλλοι το ρίχνουν στις βόλτες. Ειδικά οι βόλτες έχουν μεγάλη πέραση. «Περπατάω για να ηρεμίσω». Όταν το πρωτοάκουσα το θεώρησα χαριτωμένο. Αλλά μετά άρχιζαν να αυξάνονται οι «μαραθωνοδρόμοι». Σήμερα, με μια πρώτη σκέψη, μου έρχονται στο μυαλό τουλάχιστον πέντε άτομα που το κάνουν αυτό, γνωρίζω το γιατί και ...

"Όλα είναι καλά.. είναι καλά είπα.. μα αφού είναι δε το βλέπεις;" Τι παράξενος καιρός; και πόσο πιο παράξενοι οι άνθρωποι. Ενώ νοιώθουν ότι θέλουν αγάπη και στοργή όταν την βρίσκουν ή τους την προσφέρουν τη διώχνουν μακριά. Πόσο παράξενοι είναι οι άνθρωποι σήμερα; Γελάνε, πονάνε, βρίζουν πάντα όμως παθητικά. Στο τέλος εξουθενωμένοι πέφτουν για ύπνο. Την άλλη μέρα, οι βασανισμένοι από τα όνειρά τους ξυπνάνε με μια θλίψη και με μια καλά κρυμμένη ελπίδα η μέρα που τους ξημέρωσε να έχει μια δόση μαγείας. Όσοι δεν είδαν όνειρα, σαν ζόμπι ξεκινούν τη μίζερη μέρα τους με καμιά απολύτως διάθεση να κάνουν κάποια αλλαγή. Μα γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο παράξενοι; Αλλάζουν όψη όπως η Αθήνα όταν βγαίνει ο ήλιος μετά τη βροχή. Από μουντοί και κακότροποι μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνουν ζεστοί και φωτεινοί. Είτε επειδή το νοιώθουν είτε επειδή έτσι ξαφνικά το αισθάνθηκαν. Μήπως τελικά, το συναίσθημα του ανθρώπου είναι παράξενο; Καμιά φορά αφήνει άναυδο ακόμα και τον ίδιο μας το...

Άνω Πατήσια. Ώρα δέκα παρά πέντε το πρωί. Η στάση του λεωφορείου ασφυκτικά γεμάτη από μεσήλικες και κανά- δυο νέα παιδιά. Λίγο πιο κάτω, σε κάτι σκαλάκια, κάθεται μια νέα, στρουμπουλή κοπέλα με πολύχρωμο γυαλί που πίνει το σοκολατούχο γάλα της και περιμένει το λεωφορείο.  Δίπλα της μια κυρία, πολύ αδύνατη (με το ζόρι 50 κιλά), με βρώμικα ρούχα και γκρίζα μαλλιά παλεύει να βάλει σε τάξη κάποια πράγματα που έχει μέσα σε μια πλαστική σακούλα. Ακουμπισμένο στα σκαλιά έχει ένα πορτοκαλί βιβλίο. Από τη σακούλα βγάζει μια φωτογραφία, την κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα και την βάζει μέσα στο βιβλίο. Στη συνέχεια βγάζει ένα μπουκαλάκι νερό. Το ανοίγει, γεμίζει το καπάκι με νερό, το πίνει, το ξανακλείνει και το ακουμπά και αυτό στο σκαλοπάτι. Η καμπυλωτή κοπέλα συνεχίζει να πίνει το σοκολατούχο γάλα της. Η γκριζομάλλα κυρία χώνει το χέρι της βαθιά στην πολύχρωμη σακούλα της και βγάζει ένα ξυλάκι με κρέας. Τρώει μια μπουκιά και το ξαναρίχνει στη σακούλα από την οποία αυτή τη φ...

Εάν μπορούσες να πας το χρόνο μπροστά ή πίσω τι θα έκανες; Θα ζούσες την ιστορία και τα λάθη της ανθρωπότητας ξανά για να μην τα επαναλάβεις ή θα περπατούσες στο μέλλον, είτε ως απλός παρατηρητής είτε ως πρωταγωνιστικό πρόσωπο; Και οι δυο περιπτώσεις ακούγονται ενδιαφέρουσες. Η πλειοψηφία όμως, μάλλον προτιμά να γνωρίσει το μέλλον παρά να αναβιώσει κάτι περασμένο που χρονικά δεν τον άγγιξε ποτέ. Τα βιβλία ιστορίας, όμως δεν αρκούν για να μας μάθουν το παρελθόν.  Η ιστορία είναι γεγονότα και συναισθήματα.  Ίσως, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που δε μάθαμε και είμαστε έτοιμοι να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Ή μήπως τα επαναλαμβάνουμε; Είναι γονιδιακά αναπόφευκτος ο διχασμός στον Έλληνα; Αντί να γίνουμε μια γροθιά και να προχωρήσουμε ενωμένοι κάθε μέρα γινόμαστε κακοί μεταξύ μας και αποκτάμε μίση και έχθρες.  Δημόσιοι Υπάλληλοι εναντίον Ιδιωτικών και το αντίστροφο. Δημόσια παιδεία εναντίον ιδιωτικής και το αντίστροφο. Φτωχοί και πλούσιοι… Αρισ...

Και μετά; Το «από τη στιγμή που και μετά» ποιος το σκέφτηκε; Ποιος το υπολόγισε;… Κανένας. Θα ήταν όλα τόσο διαφορετικά εάν κάποιος το είχε κάνει, ακόμα και αν έκανε λάθος στον υπολογισμό. Σαν όταν πηδάς από μια γέφυρα στο κενό. Άλλο το αποτέλεσμα εάν δεν δεθείς σωστά με το σκοινί και άλλο αν το σκοινί είναι λίγο πιο μακρύ απ’ ότι θα έπρεπε. Κανείς δεν υπολόγισε τίποτα. Μας πήρε ο παρορμητισμός και βρήκαμε με το κεφάλι σ’ ένα μολυβένιο ποταμό. Ο θάνατος ακαριαίος. Η βόλτα γνωστή: σκοτάδι, ένα φως που ποτέ δε πιάνεις και μια αιώνια αιώρηση σ΄ένα μαύρο κενό. Η ανάσταση μοιάζει μακρινό και ανέλπιστο όνειρο. Παρακαλάς να υπάρξει και ταυτόχρονα αναρωτιέσαι: θες ή δε θες να ξαναγυρίσεις στον κόσμο που σε σκότωσε;  Μπορείς να εμπιστευτείς το σκοινί στον ίδιο άνθρωπο που δεν το έσφιξε ή σε κάποιον άλλο; 

Απογοητεύομαι… Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Με απογοητεύουν οι άνθρωποι. Γνωστοί που τελικά ήταν άγνωστοι. Φίλοι που τελικά δεν ήταν. Άγνωστοι που φέρονται καλύτερα και από τους φίλους σου. Έρωτες που τελικά δεν υπήρξαν ποτέ. Αγάπες που απλά μια μέρα πέταξαν αφήνοντας αναμνήσεις και συμπάθεια. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και βλέπω πως έχουν εξαφανιστεί οι αυθεντικοί άνθρωποι. Εκείνοι που θα σου πουν κάτι και την επόμενη στιγμή θα το κάνουν πράξη. Αυτοί που θα μιλήσουν για αυτά που νοιώθουν χωρίς να φοράνε μάσκα. Που θα συμπεριφερθούν με μπέσα και αξιοπρέπεια. Από την άλλη άτομα με αισθήματα, ηθική και πραγματικό χαμόγελο κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους γιατί οι ευαισθησίες τους και ο αψεγάδιαστος κόσμος που πασχίζουν να φτιάξουν σπάει εύκολα και δεν κολλάει ξανά. Και αναρωτιέμαι εάν εμείς κάθε μέρα που περνάει δημιουργούμε έναν κόσμο που ο ένας γίνεται χειρότερος από τον άλλο, στις δύσκολες εποχές που έρχονται θα βρεθεί κανείς να βοηθήσει τον ανήμπορο; Αυτόν...

Το Σάββατο το βράδυ βρέθηκα τυχαία με την παρέα μου στο κέντρο της Αθήνας. Μέσα στη ζάλη της διασκέδασης, των ποτών και των χιλιάδων πυγολαμπίδων του δρόμου που ενοχλούσαν τα μάτια μου, παρατήρησα τη μοναξιά της πόλης.  Ξαφνικά όλα άρχισαν να γυρνάνε και γράμματα που σχημάτιζαν προτάσεις με κύκλωναν:   "αρνηθείτε τους ρόλους που σας δώσανε" , " πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει" " Change the future ". Το επόμενο πρωί ξύπνησα με πονοκέφαλο και απελπισία. Κατάλαβα πως οι νέοι σήμερα έχουν φωνή, κατάλαβα πως οι νέοι σήμερα ξέρουν να εκφράσουν τι νοιώθουν, κατάλαβα πως απλά φοβούνται να προσπαθήσουν. Να το πρόβλημα των νέων!! Έχουν γλώσσα, αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν, έχουν χέρια άλλα δεν έχουν δάχτυλα να κρατήσουν το μολύβι που θα χαράξει το δρόμο τους στο μέλλον! Μια γενιά γεμάτη φόβο για το αύριο. Χαμένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μη γνωρίζοντας τι θα πει πραγματική φιλία, ψυχαγωγία ή διασκέδαση. Στη συνέχεια είναι αναγκασμένοι να ...

Κόσμος σε σύγχυση. Άνθρωποι αγχωμένοι και αφηρημένοι. Άτομα στενοχωρημένα και σκυθρωπά. Μερικοί είναι χαρούμενοι… άλλοι κάθονται μακριά και χωριστά από τους χλωμούς! Δεν ξέρω τι είναι. Ο φόβος του ευτυχισμένου μήπως δυστυχήσει ή του   λυπημένου μήπως γελάσει και δεν μπορέσει να διαχειριστεί το συναίσθημα; Η πλειοψηφία νικάει και ο χαμένος είναι ο χαμογελαστός! Βλέπετε η δυστυχία και η μιζέρια απλώνεται εύκολα πάνω από τα κεφάλια μας. Σαν τέρας μαύρο με μεγάλα πλατιά φτερά. Είναι πιο εύκολο να γκρινιάξουμε από το να πούμε «ευχαριστώ», «σ’ αγαπώ», ή ένα καλό ανέκδοτο. Όποιος κάνει τη διαφορά πρέπει να τον δαγκώσει ο δυστυχής και να τον κάνει ίδιο.  Η κακή διάθεση είναι το βαμπίρ των ημερών μας. Τα θετικά της ζωής δεν είναι για να τα ρίχνουμε στα σκουπίδια αλλά για να τα θυμόμαστε στα δύσκολα! 

Ναι, ναι, ναι… hamburger! Σαν αυτά που διαλέγεις τι υλικά θα βάλεις μέσα ή τα άλλα τα μεγάλα τα υπερπαχυντικά αλλά γευστικότατα που σε φουσκώνουν λες και ‘χεις φάει ένα γουρουνόπουλο. Οι σχέσεις σήμερα, είναι hamburger, οι περισσότερες τουλάχιστον. Άλλοι βλέπουν στο διπλανό τους αυτά που θέλουν να δουν χωρίς να αναρωτιούνται τι είναι αυτό που τους φουσκώνει και άλλοι αποφασίζουν πως θέλουν τον άλλον χωρίς να ρωτήσουν το μαγαζί αν υπάρχουν τα υλικά που ζητάνε! Άλλες φορές είσαι εσύ ο όμορφος συνδυασμός ψωμιού και μπιφτεκιού και άλλες ο πελάτης. Ρόλοι εναλλάσσονται και   άνθρωποι έρχονται και φεύγουν… Εάν δεν μπορούμε να φτιάξουμε το hamburger που επιθυμούμε τότε διαλέγουμε αυτό που είναι πιο κοντά στη γεύση μας. Και τελικά κολλάμε… Καλή όρεξη και με μέτρο!!! 

Θέλουμε ο κόσμος να γίνει καλύτερος ενώ την ίδια στιγμή τρώμε ο ένας τη σάρκα του άλλου. Ορμάμε με ταχύτητα φωτός στους γονείς, τους φίλους, τους συντρόφους μας κατηγορώντας τους ή απλά φωνάζοντας ότι κάτι δεν κάνουν καλά μόνο και μόνο γιατί δεν το κάνουν με τον τρόπο που εμείς θέλουμε και όταν το θέλουμε. Όταν δεν υπάρχει αυτή η αφορμή τότε καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ μας και βρίζουμε ανέκφραστους, γκρι δημοσιογράφους. Ποτέ δεν το κατάλαβα… αν και γω το κάνω όταν καταλάβω πως κάτι που σχολιάζουν ή είναι λάθος ή πολύ επικίνδυνο για την επόμενη μέρα! «Η βία φέρνει βια», έλεγε σήμερα στην εκπομπή του Παπαδάκη μια κυρία από την Χαλκιδική έξαλλη για τα γεγονότα που λαμβάνουν μέρος εκεί τον τελευταίο καιρό. Ο Παπαδάκης στο όνομα του «τηλεοπτικού χρόνου» την αποχαιρέτησε ενώ δεσμεύτηκε να της δώσει χρόνο στην αυριανή εκπομπή και με χαμόγελο καλημέρισε το τηλεοπτικό του κοινό. Βία τηλεοπτική, «καναπεδίστικη», πολιτική, κοινωνική, ρατσιστική, ψυχολογική, υπάρχουν πολλά...

Προσπαθώ να βρω μια πραγματικά θετική είδηση για να γράψω. Δε βρίσκω… «Μακελειό στο Μεξικό με επτά νεκρούς», «50 προσαγωγές στο Βόλο»,  «Επίθεση Μαριά σε Στουρνάρα», «Για διακοπές στην Ιταλία η Μέρκελ», « "Εφυγε" ο Έντζο Γιανάτσι , «ΚΚΕ: συνεχίζουν την εξόντωση»…   Ζούμε στην εποχή που η πιο αρνητική είδηση κερδίζει τους περισσότερους «πόντους» εκτός εάν έχουμε φτάσει στο σημείο να μην έχουμε χαρούμενες και θετικές ειδήσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω πιο είναι χειρότερο.   Τα νέα κάθε μέρας αφορούν τη ζωή των ανθρώπων στην καθημερινότητά τους. Επομένως, δε γίνεται όλα να είναι κακά, στραβά και ανάποδα. Και αναρωτιέμαι… βαριόμαστε να γράψουμε τις θετικές ειδήσεις ή απλά όντως δεν υπάρχουν;   Το πρώτο είναι ανήκουστο και πραγματικά θα έπρεπε να ντρεπόμαστε για αυτό. Το δεύτερο, όμως, είναι τραγικό γιατί μας δείχνει ότι οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να καταφέρνουν πράγματα και δε χαίρονται όμως παλιά.   Κανένα σχόλιο… Ίσως μοναδικό που μπορούμε να κάνο...

«Αγκάλιασέ με»… αλλά τώρα που το σκέφτομαι γιατί να το κάνεις; Κανείς δεν αγκαλιάζει κανέναν στις μέρες μας. Εάν τύχει και το κάνει δε γλιτώνεις το αντάλλαγμα… «θυμάσαι την αγκαλιά που σε πήρα; Μου χρωστάς». Όλα είναι πάρε δώσε σήμερα! Από την ταπεινή αγκαλιά και τις καθημερινές απλές συναλλαγές μας μέχρι και την ίδια μας τη ζωή. Το Σάββατο το βράδυ στην παραλιακή πέθανε ένας νεαρός. Το αμάξι του γλίστρησε λόγω της βροχής και έχασε τον έλεγχο. Δεν έπινε, δεν έτρεχε και την πάτησε σαν τον τελευταίο μεθύστακα. Στο αυτοκίνητό ήταν μόνος … τον αγκάλιασε ο Θάνατος και του πήρε τη ζωή… ακαριαίος θάνατος! Άλλοι αυτοκτονούν. Η Ζωή αφήνει τους ανθρώπους μόνους. Τους δίνει εντολή να σταθούν στα πόδια τους και όταν δεν το καταφέρνουν τους βάζει τις φωνές. Η Ζωή δεν αγκαλιάζει… ο Θάνατος όμως, είναι πάντα με την αγκαλιά ανοιχτή και ζεστή για να δεχθεί τα κατσαδιασμένα παιδιά της ζωής. Στην Ελλάδα από το 2009 έως 2012 έγιναν 3.124 αυτοκτονίες και απόπειρες. Συγκεκριμένα τ...

“We can fight our desires. But when we start making fires. Let's go to war…   To make peace. Let ' s be cold … To create heat ” Πρόσφατα βρέθηκα να συζητώ με μια κοπέλα γύρω στα 30, καλοβαλμένη, έξυπνη και με καλή δουλειά. Συζητώντας για τις νέες αυξήσεις είπε: «Περιμένω να γίνει πόλεμος. Κάποτε έλεγα όχι γιατί θα γίνει πλιάτσικο, αλλά τώρα δε με νοιάζει είναι η μοναδική λύση». Τα λόγια της με σόκαραν, αλλά πιο πολύ με τρόμαξε η σκέψη ότι δεν είναι η μόνη που σκέφτεται έτσι. Ποιος μπορεί αν αποζητά τον πόλεμο; Ξέρουν τι θα πει πόλεμος; Τηλεόραση δε βλέπουν; Στον πόλεμο οι άνθρωποι τρώνε ο ένας τον άλλο δεν τρώει κανείς αυτούς που θεωρεί πως τους κατέστρεψαν. Για 300ους που μας ενοχλούν θα βγούμε με τα όπλα στα χέρια; Δεν είναι αυτή η λύση. Και το μετά; Γιατί είμαστε σίγουροι ότι δε θα είναι χειρότερο; Το μίσος, η ζήλια και η διχόνοια είναι συναισθήματα που δημιουργούνται σε δύσκολους καιρούς που ο κόσμος δεν έχει να φάει ή να ζεσταθεί. Το θέμα είναι να...