Λευκές Σκιές

Σας παρατηρώ...  Επιφανειακά Χριστούγεννα.  Γέλια πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη και μυρωδιά αλκοόλ.  Ευχές τυπικές και ανούσιες... Ψάχνω αυτούς που περιμένουν το Θαύμα. Το «Θαύμα των Χριστουγένων». Δεν τους βρίσκω.  Γιατί για να υπάρξει θαύμα σημαίνει ότι υπάρχουν και άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κάνουν ένα.  Κανείς δεν είναι «θαυματοποιός» πια.  Όλοι μας φοβόμαστε και δεν τολμάμε να κάνουμε το πραγματικό βήμα που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Και εάν δεν μπορούμε να είμαστε θαύμα για τον εαυτό μας πώς θα γίνουμε για τους άλλους;  Πώς θα δώσουμε το πραγματικό φιλί που επιθυμούμε στον άνθρωπο που ποθούμε; Και εάν αυτός περιμένει να πάμε να τον βρούμε και εμείς απλά φοβόμαστε;  Πώς θα χτυπήσουμε την πόρτα του συγγενή που έχουμε μαλώσει; Μπορεί και αυτός να περιμένει να μας συγχωρέσει.  Πώς θα αγκαλιάσουμε έναν άγνωστο στο δρόμο; Θα μας περάσει για τρελούς. Κι όμως μπορεί να έχει ανάγκη την αγκαλιά που δε θα του προσφέρουμε.  Είμαστε γιορτινές σκιές παραγεμισμένες μ

- Εσύ νομίζεις πως εγώ θέλω να είμαι αυτό το πράγμα; Είμαι δικό σου δημιούργημα.  - Επέλεξες να γίνεις αυτό που δημιούργησα. Δε μου έφερες καμία αντίσταση. Η αδυναμία σου σε αφήνει στα χέρια μου και εγω σαν μαριονέτα σου υποδεικνύω κινήσεις. Κινήσεις που εκτελείς χωρίς δισταγμό. Αισθήματα που ακολουθείς χωρίς να τα φιλτράρεις. Θέλω να γελάσεις και γελάς. Θέλω να κλάψεις και κλαις. Θέλω οργή και την παίρνω.  - Γιατί δε με αφήνεις να φύγω;  - Δε σε κρατάω. Απλά πρέπει μόνος σου να λυθείς. Εάν το κάνεις όλες οι πόρτες θα είναι ανοιχτές.  Είναι άνοιξη έξω. Θυμάσαι την άνοιξη;  - Είχε χρώματα. Ο ήλιος ζέσταινε το προσώπο μου και η καρδιά μου ήταν γεμάτη ευτυχία. Σχεδόν ξεχείλιζε από αυτή. Κάποιος μου κρατούσε το χέρι. Γελάγαμε και κουτρουβαλούσαμε στους λόγους.  Πως βρέθηκα εδω..;  - Σκότωσες και ήρθες σε εμένα για βοήθεια.  - Ποιον σκότωσα; Αυτόν που μου κρατούσε το χέρι; Γιατι;  - Χαχαχα... μα δεν έχεις τα κότσια να σκοτώσεις κάποιον. Ούτε καν τη μέλισσα που σε τσίμπη