Λευκές Σκιές

Μιλήσανε για τα πάντα. Δεν ντράπηκαν, ποτέ δεν ντρέπονται αυτοί, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Μέχρι που ξεντράπηκαν  παραπάνω από ότι θα έπρεπε. Ή βγήκε προς τα έξω, αυτό που δεν τόλμησαν ποτέ να παραδεχτούν ή να κατανοήσουν. Η αλήθεια τους είναι προσεχτικά φτιαγμένη και ότι αφορά αυτούς τους δυο είναι τόσο καλά στηριγμένο και διακοσμημένο που δύσκολα κατανοείς τη κρύβει αυτή η σχέση. Παρατηρώντας με προσοχή, ούτε οι ίδιοι το καταλαβαίνουν. Στα δύσκολα είναι ενωμένοι με έναν παράξενο τρόπο, σχεδόν αόρατο. Δεν ξέρω αν ποτέ κατάλαβαν πραγματικά ο ένας τον άλλον. Αγαπιούνται βαθιά όμως. Αλλά ο ένας παρανοιάζεται και ο άλλος ενδιαφέρεται να περνάει καλά αυτός και όσοι εκείνη τη στιγμή βρίσκονται γύρω του. Οι πιο μακρινοί είναι αδιάφορο το που μπορεί να βρίσκονται. Και οι δυο τους είναι τόσο κοντά όσο και μακριά. Η απόσταση πάντα νικά όμως. Προσπάθεια υπήρξε. Ανταπόκριση δεν υπήρξε. Δεν ξέρω αν θα ξαναμιλήσουν. Δεν ξέρω πως νοιώθουν και όπως φαίνεται δε θα μιλήσουν ποτ

Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα ελέγξεις. Μετά δεν μπορείς και δε θες να τα ξεχάσεις. Και στο τέλος- τέλος, χωρίς καμιά ντροπή, θα θελες να επαναλαμβάνονται χωρίς σταματημό. Όχι γιατί δεν ήταν τέλεια και θες να τα τελειοποιήσεις, αλλά γιατί ήταν απλά υπέροχα και δε θα άλλαζες τίποτα. Δύο χέρια που κρατιούνται σφιχτά. ‘Ένα φιλί για καληνύχτα. Τόσο άβολο στην αρχή, σχεδόν απαίσιο. Αλλά μετά τόσο απαλό και γλυκό και σταδιακά παθιασμένο και αχόρταγο. Τα συναισθήματα. Πλήρης άγνοια για του άλλου, αλλά και για τα δικά σου. Αμηχανία, άγχος, σύγχυση, ευχαρίστηση, ξάφνιασμα και μετά απλή απόλαυση. Κολλάς σαν μαγνήτης, η ώρα περνάει αλλά δε σε ενδιαφέρει. Εκείνος κοιτάει τα χείλη σου και συ προσπαθείς να κοιτάξεις στα μάτια του. Αλλά εκείνα εκεί καρφωμένα στα χείλη! Τότε αποφασίζεις να παραιτηθείς και να αφεθείς στο φιλί που όσο περνάει η ώρα το   αποζητάς. Αγκαλιές, χουφτώματα, νεύματα μικρά, ένα φιλί στο κούτελο. Και ενώ θες και σου αρέσει τόσο που σ’ αγγίζει παλεύε

Τα πρώτα μου χρόνια τ’ αξέχαστα τά 'ζησα κοντά στ’ ακρογιάλι, στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατειά, τη μεγάλη. Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη ζωούλα προβάλλει, και βλέπω τα ονείρατα κι’ ακούω τα μιλήματα των πρώτων μου χρόνων κοντά στ’ ακρογιάλι,