Ο Μουσικός του 550

Λεωφορείο 550.

Ώρα 15:00 και κάτι… κάπου μεταξύ Ψυχικού και Αμαρουσίου. Στο λεωφορείο μπαίνει ένας νεαρός (γύρω στα 25-30) με τζιν και άσπρη μπλούζα. Σηκώνει το χέρι του και αρχίζει να γρατζουνάει την κιθάρα του.

«Άλλος ένας μουσικός του λεωφορείου», σκέφτηκα και αμέσως μετά ντράπηκα για την κουρασμένη και αγανακτισμένη σκέψη που έκανα.

Ο Μουσικός, άρχισε να τραγουδάει το «έλα ψυχούλα μου», με φωνή που δε θα έπρεπε να χαραμίζεται μέσα σε ένα λεωφορείο. Μέχρι να φτάσει στην επόμενη στάση είχε πει και το «ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω».

Μου τράβηξε το ενδιαφέρον αυτός ο νεαρός. Διέφερε από αυτούς που βλέπεις στα λεωφορεία. Ήταν ένας χαμένος Μουσικός, ένα αναξιοποίητο χάρισμα!

Δύο σκέψεις μου πέρασαν από το μυαλό:

1)Γιατί διάλεξε αυτά τα τραγούδια; Πρωτοτύπησε για να τραβήξει την προσοχή και να χει σίγουρη ανταπόκριση από το «κοινό» του;

                              ή

2) απλά είναι ένας μουσικός που έστω και έτσι συνδέει την τέχνη του με το φαί του;

Όπως και να έχει σήμερα, ακόμα και αν δεν έβαλαν όλοι το χέρι στην τσέπη, αυτός ο εναλλακτικός Μουσικός γέμισε χαμόγελα πολλά πρόσωπα. Παρατηρώντας τους κατάλαβα πως και ο πιο κουρασμένος επιβάτης ξεκουράστηκε για λίγο και ο πιο αγχωμένος χαλάρωσε.

Είχε την προσοχή όλων!

Εγώ πάντως έκλεισα το βιβλίο μου...