Ένα μπρος- δυο πίσω...

Πέμπτη, 11 Οκτωβρίου μια θεατρική παράσταση πνίγεται από φωνές παραθρησκευτικών  οργανώσεων και οπαδών της Χρυσής Αυγής.

Φυσικά, δεν ήταν μια τυχαία παράσταση. Πρόκειται για την παράσταση «Corpus Christi», που παίζεται στο θέατρο «Χυτήριο» και που χθες είχε πρεμιέρα.

Όσοι είχαν την ατυχία να βρεθούν στην Ιερά Οδό, έξω από το θέατρο, δέχτηκαν επίθεση τόσο από τις οργανώσεις που βρίσκονταν εκεί όσο και από βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

Ποιος ο λόγος για όλο αυτό το χαμό;

«Το έργο που ανεβαίνει στο θέατρο, εμφανίζει μια διαφορετική εικόνα του Ιησού», προκαλώντας έτσι το θρησκευτικό συναίσθημα των θρησκευόμενων.

H παράσταση δεν είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στο ελληνικό θεατρικό σανίδι. Η πρώτη παρουσίαση του «Corpus Christi», ήταν φέτος τον Ιούνιο.

Φυσικά, δέχτηκε τότε κριτική και μάλιστα από την Ιερά Σύνοδο η οποία χαρακτήρισε το έργο «βλάσφημο θεατρικό έργο που δυσφημίζει το πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», προτρέποντας το λαό να το αποδοκιμάσει.

Και δεν τελείωσε εκεί η ιστορία καθώς τότε τρεις ηθοποιοί προσήχθησαν στο αστυνομικό τμήμα έπειτα από μήνυση που κατατέθηκε για προσβολή στα Θεία.

Εγώ νόμιζα πως ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από τα Θεία, ότι η κοινωνία μας δεν ήταν ποτέ θεοκρατική ή ότι αυτή τη φάση την έχει ξεπεράσει χρόνια. Φαίνεται όμως, ότι η κρίση θύμισε στους ανθρώπους ότι χρειάζονται στήριξη. Έτσι, μισιούνται μεταξύ τους, μαλώνουν και φωνάζουν και μετά προσεύχονται και γυρνάνε πίσω στην εκκλησία.

Το ίδιο θα γινόταν αν μια παράσταση παραπληροφορούσε τον κόσμο για τον Κολοκοτρώνη;

Το ίδιο θα γινόταν.

Αλλά τουλάχιστον αυτά είναι γραμμένα. Έχουν συμβεί. Εγώ που ξέρω ότι όσα με έχουν μάθει είναι αλήθεια; Εμένα η ιστορία μου απαντάει: -Ποιος – Που – Πότε –Γιατί… η θρησκεία με γεμίζει ερωτήσεις και όταν ο συνομιλητής μου δεν ξέρει τι να μου απαντήσει, μου λέει: «πίστευε και μη ερεύνα».

Όπως και να χει, το να αναγκάζεις κάποιον να μην παίξει μια παράσταση, να μην γράψει ένα κείμενο, να μην τραγουδήσει ένα τραγούδι αν όχι φασιστικό στην προκειμένη περίπτωση είναι μεσαιωνικό.

Υποτίθεται ότι πάμε μπροστά και όχι πίσω. Υποτίθεται ότι δίνουμε ευκαιρίες να ακουστούν όλες οι απόψεις είτε συμφωνούμε είτε όχι με αυτές. Αλλά και που τα γράφω ποιος ακούει;

Πλέον κανείς δεν καταλαβαίνει. Μας έχουν διχάσει και το κάνουν πολύ καλά. Τώρα πια είμαστε ρατσιστές, σνομπ, διαφωνούμε για όλα μεταξύ μας και από χθες είμαστε και θρησκόληπτοι με παρωπίδες.  

Από αύριο θα μας φιμώνουν για να μην πούμε τη γνώμη μας, για να μην πάμε σε μια διφορούμενη παράσταση, για να μην ακούσουμε ένα διαφορετικό τραγούδι.

Το παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο στο αύριο!

ΣΩΠΑ

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή

κόψ' τη φωνή σου

σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:

«σώπασε».

Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε : «σένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

«κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,

«θα βρεις το μπελά σου, σώπα».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα»

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική

και ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :

«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»

Μπορεί να μην είχαμε γνωριμίες ζηλευτές

με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το «Σώπα».

«Σώπα» ο ένας, «σώπα» ο άλλος, «σώπα» η επάνω, «σώπα» η κάτω,

«σώπα» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα  μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».

Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,

μόνο με το «Σώπα».

Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου

και κάν' την να σωπάσει.

Κόψ' την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,

χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,

θα γίνεις φαφλατάς ,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις.

Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,

με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!

                  του Αζίζ Νεσίν, Τούρκος Λογοτέχνης