Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Απλά να σε δουν...



Όλοι περάσανε από εδώ…

Έξι μήνες και έχουν έρθει οι πάντες. Σήμερα όμως, είναι εδώ η Άνγκελα Μέρκελ. Η ατρόμητη και αδιάλλακτη Γερμανίδα Καγκελάριος που οι δηλώσεις και οι πράξεις της όλο αυτό τον καιρό μόνο αγάπη, συμπόνια και κατανόηση δεν έδειχναν.

Και όμως, σήμερα καταδέχτηκε να επισκεφτεί τη χώρα μας. Να κάτσει προσοχή και να ακούσει τον εθνικό μας ύμνο. Να έρθει να μιλήσει με τους πολιτικούς μας, να δειπνήσει μαζί τους αλλά όχι να φάει με το λαό και να ακούσει από το δικό του στόμα ποια είναι τα προβλήματα.

Αυτά θα τα ακούσει από τα ωραία στόματα των πολιτικών, του κου Στουρνάρα και του Πρωθυπουργού, με τρόπο σεμιναριακό! Μετά θα απαντήσουν σε ερωτήσεις… αλλά πρώτα η παρουσίαση…

«Θα υποδεχθούμε την Καγκελάριο, όπως αρμόζει σε έναν ηγέτη μιας μεγάλης δύναμης και μιας φίλης χώρας, όπως είναι η Γερμανία», ήταν τα λόγια του κ. Αντώνη Σαμαρά.

Τι σημαίνει αυτό; -Καλό φαΐ, λεπτοί και ευγενικοί τρόποι και πάνω από όλα «ΕΙΡΗΝΗ».

Να μη φανεί ότι ο λαός την αντιπαθεί και δε τη θέλει. Αν ακουστούν φωνές και συνθήματα τότε θα φανεί ότι οι πολίτες είναι αγενείς  και πως θα δικαιολογηθούμε στον καλεσμένο μας για τους κακούς μας τρόπους;

«Αυτά τα παιδιά δεν έχουν αρχές», θα σκεφτεί φεύγοντας και μετά θα σηκώσει το τηλέφωνο να κουτσομπολέψει με τους υπόλοιπους ηγέτες πόσο κακομαθημένοι είναι οι Έλληνες.

«Να τους μάθουμε τρόπους», θα σχολιάσει.

Για αυτό οι φωνές των Ελλήνων σήμερα πνίγονται από την αστυνομία και τις προσαγωγές νέων. Νέων γιατί αυτοί δεν έχουν τίποτα να κρύψουν ή να χάσουν.

Γιατί από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.

Μη μιλάς λοιπόν. Σήμερα η φωνή σου δεν έχει ουσία.
Απλά προσπάθησε να σε δουν. Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ σου είναι η λύση για σήμερα.

Να είσαι εκεί, όρθιος για να σε δουν, γιατί αν σε ακούσουν θα σε πουν αγενή…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.