Όλα ξεκίνησαν απρόσμενα… και τελείωσαν έτσι! Όμως τίποτα δεν κρατά για πάντα. Στην πράξη τουλάχιστον.
Η ανάμνηση μένει. Αυτή σε βασανίζει για πάντα και στα δύσκολα σου δίνει μια μικρή δόση χαμόγελου.
«Θα με αγαπάς για πάντα;», ρώτησε το μικρό κορίτσι το αγόρι. Εκείνο κοιτώντας τη στα μάτια χωρίς να το σκεφτεί της έπιασε το χέρι, «για πάντα», της απάντησε, και οι καρδιές τους φυλάκισαν η μια την άλλη.
Αλλά το για πάντα είναι αόριστο. Η καρδιά τους ποτέ δε δόθηκε αλλού, αλλά εκείνοι είναι χώρια.
Πλέον, όποτε βρέχει εκείνη σφίγγει την παλάμη της, όπως της κράταγε εκείνος το χέρι και τη ζέσταινε. Μετά τραβάει τα σκεπάσματα πάνω από το κεφάλι της για να νοιώσει ασφαλής.
Εκείνος, όταν βρέχει διαβάζει για να μη σκέφτεται. Ο καλός καιρός είναι ο εχθρός του. Tότε βρίσκονταν οι δυο τους και έδινα υποσχέσεις αγάπης.
Κανείς ποτέ δεν άφησε κανέναν να τους πειράξει ή να τους βρωμίσει αυτή την ανάμνηση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου