Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«Κάναμε την Κική Δημουλά Γ. Παπακωνσταντίνου και κατάπιανε τη φωνή τους οι δημοσιογράφοι»

Κάθε μέρα που περνάει απογοητεύομαι όλο και περισσότερο από τη σημερινή Ελλάδα.

Από τη μια «καταπιεσμένοι» δημοσιογράφοι που τους «φιμώνουν και τους κλείνουν το στόμα». Εγώ τόσο καιρό νόμιζα ότι συντηρούσαν τέτοιου είδους τακτικές. Σχέσεις και κολητηλίκια  με πολιτικούς και κανάλια με πολιτικές γραμμές που ξεχώριζαν και πρόβαλαν ό,τι θεωρούσαν σωστό και πιασάρικο.

Από την άλλη πέφτουμε πάνω από μια ελληνική λογοτεχνική διάκριση, έτοιμοι να την «καταβροχθίσουμε» απλά και μόνο επειδή δε μας αρέσει. Ο λόγος για τα σχόλια που έλαβε η συνέντευξη της ποιήτριας, Κικής Δημουλά, στην International Herald Tribune (πρόκειται για την παγκόσμια έκδοση των New York Times). Ναι το δέχομαι, δε σου αρέσει ο τρόπος που γράφει… δεν είσαι αναγκασμένος να τη διαβάσεις. 
Οφείλεις όμως, να στηρίξεις μια ελληνική αναγνώριση στο εξωτερικό, είτε είσαι αναγνώστης είτε καλλιτέχνης. Αν δεν επαινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει!

Και φυσικά να μην ξεχάσουμε τις πολιτικές τρικλοποδιές!  Μια λίστα με ονόματα που πηγαινοέρχεται καθώς πολιτικοί και βουλευτές φορώντας τα κολλαριστά κοστούμια τους εμφανίζονται σε τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές κατηγορώντας, υπερασπίζοντας και εκνευρίζοντας όσο δε λέγεται τον κακόμοιρο μέσο τηλεθεατή. Αχ ο κύριος Μπάμπης! αν μπορούσε θα πήδαγε από τον καναπέ του στο πλατό και θα έπνιγε όποιον έβρισκε πρόχειρο. Και όχι μόνο ένας Μπάμπης, άλλα όλοι οι Μπάμπιδες της Ελλάδας.

Για αυτό και εγώ απογοητεύομαι. Και δεν είμαι και η μόνη. Ας μιλήσουν τα νούμερα:

Χθες το βράδυ η ΝΕΤ φιλοξένησε στο πλατό της τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, για να μιλήσει για τη Λίστα Λαγκάρντ. Η AGB έδωσε μεν υψηλά ποσοστά στο ΝΕΤWEEK(15,1%), όμως «απέναντι» ο Γιάννης Πρετεντέρης με καλεσμένους καλλιτέχνες και θέμα την πολιτική έφτασε το 19,2%. Στον ΑΝΤ1 όμως, το Ράδιο Αρβύλα έκανε 25,6% και το Όλα Μπάχαλο 23,1%».

Τυχαίο;… δε νομίζω!        

Καλή Χρονιά!!!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.