“We can fight our desires. But when we start making
fires. Let's go to war… To make peace.
Let's be cold… To create heat”
Πρόσφατα
βρέθηκα να συζητώ με μια κοπέλα γύρω στα 30, καλοβαλμένη, έξυπνη και με καλή
δουλειά. Συζητώντας για τις νέες αυξήσεις είπε: «Περιμένω να γίνει πόλεμος. Κάποτε έλεγα όχι γιατί θα γίνει πλιάτσικο,
αλλά τώρα δε με νοιάζει είναι η μοναδική λύση».
Τα
λόγια της με σόκαραν, αλλά πιο πολύ με τρόμαξε η σκέψη ότι δεν είναι η μόνη που
σκέφτεται έτσι.
Ποιος
μπορεί αν αποζητά τον πόλεμο; Ξέρουν τι θα πει πόλεμος; Τηλεόραση δε βλέπουν;
Στον πόλεμο οι άνθρωποι τρώνε ο ένας τον άλλο δεν τρώει κανείς αυτούς που
θεωρεί πως τους κατέστρεψαν. Για 300ους που μας ενοχλούν θα βγούμε με τα όπλα
στα χέρια; Δεν είναι αυτή η λύση. Και το μετά; Γιατί είμαστε σίγουροι ότι δε θα είναι χειρότερο;
Το
μίσος, η ζήλια και η διχόνοια είναι συναισθήματα που δημιουργούνται σε
δύσκολους καιρούς που ο κόσμος δεν έχει να φάει ή να ζεσταθεί. Το θέμα είναι να
μην μας τυφλώνουν αυτά τα συναισθήματα. Ας είμαστε ειλικρινείς κανείς δεν
μπορεί να τα βάλει μ έναν γίγαντα με γυμνά χέρια! Άλλη είναι η λύση. Να
κατέβουμε όλοι στους δρόμους και να εκφράσουμε το πώς νοιώθουμε, να πάψουμε να
πληρώνουμε τα χιλιάδες χαράτσια… να είμαστε επαναστάτες με λόγο, αιτία και
στόχο!
Σε
κλειστούς χώρους και φιλικές επισκέψεις μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Αλλά όταν
έρθει η ώρα για τον πόλεμο κανείς δε θα είναι έτοιμος και όλοι θα κρυφτούν στα σπίτια
τους κάνοντας προσευχές. Για αυτό ας προσέχουμε τι λέμε και ας προσπαθήσουμε να
κάνουμε προτάσεις με όραμα που μπορούν να γίνουν πράξη, χωρίς να δίνουμε ως
μοναδική λύση την καταστροφή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου