Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«Υπεράνθρωποι έφηβοι τρομοκρατούν την Ελλάδα»


Η είδηση της ημέρας είναι η σύλληψη, η παραπομπή στις δικαστικές αρχές και ο ξυλοδαρμός των 20χρονων νεαρών από τη Κοζάνη.

Δε θα σχολιάσω τα χιλιάδες δημοσιεύματα και τις δηλώσεις τον κομμάτων οι οποίες υποβαθμίζουν το γεγονός και γελοιοποιούν τα πολιτικά πρόσωπα για άλλη μια φορά.
Αλλά το γεγονός πως μια ομάδα παιδιών, γύρω στα 20 φαίνονται στα μάτια του απλού πολίτη σαν τον Τζόκερ, τον αιώνιο αντίπαλο του Μπάτμαν. Υπερφυσικοί έφηβοι (γιατί τον 20άρι δεν το λες άντρα) που με τα μαγικά τους χέρια καταφέρνουν το ακατόρθωτο. Ληστείες, αγορά όπλων, κατοχή πλαστών ταυτοτήτων.

Μπράβο! Ένα παιδί που δεν μπορεί να φτιάξει ένα πιάτο φαί χωρίς να βάλει φωτιά στην κουζίνα καταφέρνει να μπει μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια της τρομοκρατίας και αυτή έτσι απλά να το κάνει δεκτό με ανοιχτές αγκάλες χωρίς να αναγνωρίζει τους κινδύνους. Δηλαδή τι? «Οι Πυρήνες τις Φωτιάς», που η αστυνομία κυνηγάει σαν 
τρελή, είναι ένα τσούρμο 20άρηδες;

Τώρα εξηγείται ο θυμός των αστυνομικών. Είναι δύσκολο να δεχθεί ο εγωισμός της αντιτρομοκρατικής ομάδας ότι τόσο καιρό κυνηγούσαν «παιδάκια». Και μάλλον είναι και άλλα αφού κανένας δεν ασχολείται να βρει τον «Μεγάλο» και αναλώνεται καταδικάζοντας νέους ανθρώπους. Ανθρώπους που περιμένει να «σώσουν» τη χώρα. Ανθρώπους που μπορούν να δώσουν ελπίδα.

Και αν τελικά οι Δικαστικές αρχές αθωώσουν κάποιον;

Και έτσι να γίνει δε θα τους αθωώσει ποτέ η κοινωνία. Τα ονόματά τους και οι φωτογραφίες τους φιγουράρουν στην τηλεόραση και τον Τύπο. Ο τρόπος που χειρίζονται οι δημοσιογράφοι το θέμα είναι ίδιος με εκείνον με τις ιερόδουλες και αντίθετος με αυτόν που κατηγορούσαν με τη «Λίστα Λαγκάρντ».  Έτσι χωρίς να έχει βγει απόφαση από το Δικαστήριο τα ΜΜΕ και η αστυνομία τους έχουν ήδη καταδικάσει. Ποιος θα προσλάβει αύριο ένα από αυτά τα παιδιά στην επιχείρησή του ή ποιος καθηγητής θα τον δεχτεί στην τάξη χωρίς να κάνει ένα επεξεργαστικό και αμυντικό βήμα προς τα πίσω;

Ένας εξ αυτών, όπως έγινε γνωστό, ήταν φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Οι αστυνομικοί σκότωσαν το φίλο του, την εφηβική του ηλικία, τα όνειρα και τώρα τον χτυπάνε και τον καταδικάζουν.

Δικό μας κατασκεύασμα είναι ο νεαρός. Κάποτε μοιραστήκαμε μαζί του το θυμό και τη στεναχώρια μας. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας δούμε το δάσος. Γιατί το δέντρο πέφτει και όταν μας έρθει στο κεφάλι θα ναι αργά… 



Links σχετικά με το θέμα: 



Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα