Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Μαρία Σιμπίλα Μέριαν και οι πεταλούδες της!


Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο και με περισσότερη χάρη πάνω στη Γη από τις πεταλούδες. Αυτό παρατήρησε και η Μαρία Σιμπίλα Μέριαν (Maria Sibylla Merian)η γυναίκα στην οποία είναι αφιερωμένο   σημερινό doodle της Google έμεινε στην ιστορία για το έργο της και τις λεπτομερείς παρατηρήσεις για τη μεταμόρφωση της πεταλούδας. 
Ήταν φυσιοδίφης και επιστημονική εικονογράφος.

Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1647 στη Φρανκφούρτη και πέθανε στις 13 Ιανουαρίου 1717 στο Άμστερνταμ. Οι γονείς της ήταν Ελβετοί.

Ο πατέρας της, Ματέους Μέριαν, χαράκτης και εκδότης, πέθανε τρία χρόνια μετά τη γέννησή της και η μητέρα της παντρεύτηκε το 1651 τον ζωγράφο Τζέικομπ Μαρελ. Ο πατριός της ήταν εκείνος που την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με το σχέδιο και τη ζωγραφική.

Σε ηλικία 13 ετών, η Μαρία Σιμπίλα Μέριαν (Maria Sibylla Merian) ζωγράφισε για πρώτη φορά έντομα και φυτά.

Το 1665 παντρεύτηκε τον μαθητευόμενο του πατριού της, Γιόχαν Αντρέας Γκραφ. Δυο χρόνια μετά, απέκτησαν το πρώτο τους παιδί, τη Γιοχάνα Έλενα και στη συνέχεια μετακόμισαν στη Νυρεμβέργη. Εκεί, παρέδιδε μαθήματα ζωγραφικής σε ανύπαντρες γυναίκες, βοηθώντας οικονομικά την οικογένειά της και βελτιώνοντας την κοινωνική της θέση. Αργότερα, απέκτησε και δεύτερη κόρη, την Ντοροθέα Μαρία. 



Τα βιβλία της:

Εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο το 1675 και ακολούθησαν ένα το 1677 και άλλο ένα το 1680. Το πρώτο της βιβλίο αφορούσε στη μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα. Οι κριτικές ήταν θετικές.

Το 1699 η πόλη του Άμστερνταμ πλήρωσε για το ταξίδι της στο Σουρινάμ. Πήγε εκεί μαζί με τη μικρότερη κόρη της. Έμεινε στη Νότια Αμερική δυο χρόνια και κατά την παραμονή της παρατήρησε, απεικόνισε και εξέδωσε βιβλίο σχετικά με τα ζώα και τα φυτά της περιοχής.
Άσκησε, επίσης, κριτική για τη σκλαβιά των ιθαγενών πληθυσμών και την απάνθρωπη συμπεριφορά των Ευρωπαίων.

Λίγο πριν το τέλος:

Το 1701 αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ολλανδία εξαιτίας της μαλάριας. Το 1715 υπέστη εγκεφαλικό και έμεινε μερικώς παράλυτη. Συνέχισε να δουλεύει, αλλά η υγεία της επηρέασε τη δουλειά της.
Υπάρχουν, μάλιστα, αναφορές πως έμεινε άπορη.

Έφυγε από τη ζωή στις 13 Ιανουαρίου 1717 και η κόρη της, Ντοροθέα Έλενα, εξέδωσε μετά θάνατον το συλλογικό έργο της μητέρας της, με τον τίτλο Erucarum Ortus Alimentum et Paradoxa Metamorphosis.

Το έργο της αναγνωρίστηκε και ανακαλύφθηκε ξανά προς το τέλος του 20ου αιώνα.

Την τίμησε η Γερμανία:

Η γερμανική κυβέρνηση χρησιμοποίησε το πρόσωπό της στο γερμανικό φράγκο των 500, ενώ στις 17 Σεπτεμβρίου 1897 έγινε και γραμματόσημο. Επιπλέον, πολλά είναι τα σχολεία στη Γερμανία φέρουν το όνομά της. 












Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.