Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άλλαξε μυαλό...



Θέλουμε ο κόσμος να γίνει καλύτερος ενώ την ίδια στιγμή τρώμε ο ένας τη σάρκα του άλλου. Ορμάμε με ταχύτητα φωτός στους γονείς, τους φίλους, τους συντρόφους μας κατηγορώντας τους ή απλά φωνάζοντας ότι κάτι δεν κάνουν καλά μόνο και μόνο γιατί δεν το κάνουν με τον τρόπο που εμείς θέλουμε και όταν το θέλουμε.

Όταν δεν υπάρχει αυτή η αφορμή τότε καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ μας και βρίζουμε ανέκφραστους, γκρι δημοσιογράφους. Ποτέ δεν το κατάλαβα… αν και γω το κάνω όταν καταλάβω πως κάτι που σχολιάζουν ή είναι λάθος ή πολύ επικίνδυνο για την επόμενη μέρα!

«Η βία φέρνει βια», έλεγε σήμερα στην εκπομπή του Παπαδάκη μια κυρία από την Χαλκιδική έξαλλη για τα γεγονότα που λαμβάνουν μέρος εκεί τον τελευταίο καιρό. Ο Παπαδάκης στο όνομα του «τηλεοπτικού χρόνου» την αποχαιρέτησε ενώ δεσμεύτηκε να της δώσει χρόνο στην αυριανή εκπομπή και με χαμόγελο καλημέρισε το τηλεοπτικό του κοινό.

Βία τηλεοπτική, «καναπεδίστικη», πολιτική, κοινωνική, ρατσιστική, ψυχολογική, υπάρχουν πολλά είδη. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να γινόμαστε βίαιοι με τους δικούς μας ανθρώπους. Είναι λογικό το άγχος, τα νεύρα, η αμφιβολία για το αύριο να μας δημιουργεί πανικό και να μας κάνει να βγαίνουμε από τα νερά μας. Αλλά στο τέλος της μέρας πρέπει να ηρεμούμε και να σκεφτόμαστε πως μόνοι δεν θα τα καταφέρναμε.

Εάν το τηλέφωνο δε χτύπαγε στις δυο το μεσημέρι από την κολλητή σου που πέρασε το πιο δύσκολο μάθημα της εξεταστικής εσύ πως θα έπαιρνες κουράγιο να συνεχίσεις την τραγική μέρα σου στο γραφείο; Εάν το αγόρι σου δεν άφηνε τη δουλειά του για να σου δώσει ένα φιλί ενώ είσαι άρρωστη για να γίνεις γρηγορότερα καλά, δε θα σηκωνόσουν ποτέ από το κρεβάτι. Και συ εκεί, εάν ο καλύτερός σου φίλος δε σου έσπαγε καθημερινά τα νεύρα με βλακείες εσύ πως θα μάθαινες να αντέχεις τον κόσμο όταν είναι χάλια;

Η βία φέρνει βία όταν εμείς την μετατρέπουμε σε βία…

Τα πράγματα έχουν τη σημασία που τους δίνουμε και αποκτούν τα χρώματα και τα μεγέθη της οπτικής γωνίας που τα βλέπουμε!

Σήμερα θα αλλάξω για λίγο τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, έτσι για αλλαγή!!! 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.