ΦΟΒΑΜΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ

Το Σάββατο το βράδυ βρέθηκα τυχαία με την παρέα μου στο κέντρο της Αθήνας. Μέσα στη ζάλη της διασκέδασης, των ποτών και των χιλιάδων πυγολαμπίδων του δρόμου που ενοχλούσαν τα μάτια μου, παρατήρησα τη μοναξιά της πόλης.  Ξαφνικά όλα άρχισαν να γυρνάνε και γράμματα που σχημάτιζαν προτάσεις με κύκλωναν:   "αρνηθείτε τους ρόλους που σας δώσανε" , " πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει" " Change the future".

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με πονοκέφαλο και απελπισία. Κατάλαβα πως οι νέοι σήμερα έχουν φωνή, κατάλαβα πως οι νέοι σήμερα ξέρουν να εκφράσουν τι νοιώθουν, κατάλαβα πως απλά φοβούνται να προσπαθήσουν. Να το πρόβλημα των νέων!! Έχουν γλώσσα, αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν, έχουν χέρια άλλα δεν έχουν δάχτυλα να κρατήσουν το μολύβι που θα χαράξει το δρόμο τους στο μέλλον!

Μια γενιά γεμάτη φόβο για το αύριο. Χαμένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μη γνωρίζοντας τι θα πει πραγματική φιλία, ψυχαγωγία ή διασκέδαση. Στη συνέχεια είναι αναγκασμένοι να μένουν με τις οικογένειές τους μη καταφέρνοντας να αναπτύξουν δική τους προσωπικότητα. Αντιγράφοντας πρότυπα με τα οποία, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα ήθελαν να έχουν καμιά σχέση. Και μέσα σ αυτή την κρίση ταυτότητας των σημερινών νέων έρχεται να δώσει τη χαριστική βολή η ανεργία, για την οποία καμιά κυβέρνηση και κανένας πολιτικός δεν κάνει κάτι για να δόσει μια λύση. Αντίθετα, απειλούν με απολύσεις, μειώσεις μισθών και αύξηση φόρων.

Μέσα στη χαοτική καθημερινότητα που τα όνειρα γκρεμίζονται, πως μπορεί ο νέος να μην φοβάται; Πως μπορεί να μην είναι ανασφαλής;

Και όμως, εγώ πάνω σ αυτούς τους τοίχους είδα ελπίδα. Είδα πως δεν τα παρατάνε όλοι, πως κάποιοι θέλουν να πολεμήσουν για ένα καλύτερο αύριο. Πως τελικά το ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν ίσως να είναι και η λύση στο πρόβλημα. Το μόνο που πρέπει να χαθεί είναι ο …. Φόβος!