Ζητείται Άνθρωπος

Απογοητεύομαι…

Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.

Με απογοητεύουν οι άνθρωποι. Γνωστοί που τελικά ήταν άγνωστοι. Φίλοι που τελικά δεν ήταν. Άγνωστοι που φέρονται καλύτερα και από τους φίλους σου. Έρωτες που τελικά δεν υπήρξαν ποτέ. Αγάπες που απλά μια μέρα πέταξαν αφήνοντας αναμνήσεις και συμπάθεια.

Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και βλέπω πως έχουν εξαφανιστεί οι αυθεντικοί άνθρωποι. Εκείνοι που θα σου πουν κάτι και την επόμενη στιγμή θα το κάνουν πράξη. Αυτοί που θα μιλήσουν για αυτά που νοιώθουν χωρίς να φοράνε μάσκα. Που θα συμπεριφερθούν με μπέσα και αξιοπρέπεια.

Από την άλλη άτομα με αισθήματα, ηθική και πραγματικό χαμόγελο κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους γιατί οι ευαισθησίες τους και ο αψεγάδιαστος κόσμος που πασχίζουν να φτιάξουν σπάει εύκολα και δεν κολλάει ξανά.

Και αναρωτιέμαι εάν εμείς κάθε μέρα που περνάει δημιουργούμε έναν κόσμο που ο ένας γίνεται χειρότερος από τον άλλο, στις δύσκολες εποχές που έρχονται θα βρεθεί κανείς να βοηθήσει τον ανήμπορο; Αυτόν που χρειάζεται είτε συναισθηματική είτε υλική βοήθεια;

«Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», όπως λένε από παλιά… αλλά πόση ελπίδα μας έχει μείνει; Και αν είναι είδος προς εξαφάνιση που και πως μπορούμε να σπείρουμε νέα;