Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άδωνις Vs Λοβέρδος


Δυναμικά και με θράσος έκατσε στην καρέκλα του υπουργού Υγείας ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Ο Μπουμπούκος μπαίνει στο καινούριο και καλογυαλισμένο του γραφείο και ενώ βαριέται να ασχοληθεί με τον ΕΟΠΥΥ, που θα είναι για τους επόμενους μήνες ο βασικός του νταλκάς, αποφασίζει να συνεχίσει το έργο του «αντιπάλου» του, Ανδρέα Λοβέρδου.

Σχέδιο: Κοινωνικός στιγματισμός.

Πρόκειται για την Υγειονομική Διάταξη Υγειονομική 39α/2012 για «τον περιορισμό της διάδοσης λοιμωδών νοσημάτων» που είχε εκδώσει ο Αντρέας Λοβέρδος και που κατάργησε πριν μερικούς μήνες, η πρώην υφυπουργός Υγείας, Φωτεινή Σκοπούλη.

Ο νόμος αυτός τέθηκε σε εφαρμογή τότε που ιερόδουλες συνελήφθησαν και στη συνέχεια  διαπομπεύτηκαν σε όλα τα ΜΜΕ με κάθε τρόπο και υποβλήθηκαν σε αναγκαστικές εξετάσεις… Θυμάστε; 

Χειροκροτήματα και εύσημα πήρε τότε ο κος Λοβέρδος αλλά ξέχασε να βγει να πει ότι το δικαστήριο τις αθώωσε. Όπως και κάθε ΜΜΕ που σέβεται τον εαυτό του. 

Πούλησαν τις «άσχημες» φάτσες τους και κατέστρεψαν σπίτια και προσωπικότητες μόνο και μόνο για τα νούμερα των δελτίων και των εντύπων τους. Ξεχνώντας να αναφέρουν στο πρωτοσέλιδο την αθώωση των γυναικών αυτών.

Χθες, στον προαστιακό μια από αυτές τις κοπέλες παρακαλούσε για λίγα ψιλά δηλώνοντας ότι είναι μια από αυτές που μάζεψε πριν ένα χρόνο ο Λοβέρδος.

Ο νέος υπουργός Υγείας επαναφέρει αυτό το νόμο!

Σε γενικές γραμμές, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη διάταξη, οι αρχές μπορούν να συλλάβουν, και να υποβάλλουν σε υποχρεωτική εξέταση για λοιμώδη νοσήματα, οποιονδήποτε υποπτεύονται πως είναι φορέας τους στο όνομά της προστασίας της δημόσιας υγείας και καταπατώντας το θεμελιώδες ιατρικό δικαίωμα του ατόμου να δώσει τη συγκατάβαση του.


Οι συνήθεις ύποπτοι φυσικά είναι οι γνωστοί- άγνωστοι: μετανάστες, εκδιδόμενοι-ες, χρήστες ουσιών και πολλοί άλλοι. Πελάτες, κακότυχοι, οικογενειάρχες και οι καλά κρυμμένοι φυσικά δε κινδυνεύουν… προς το παρόν. 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.