Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πως δικαιώνεις μια Ψυχή;


Δεν ήρθαμε κοντά.. δεν γίναμε ένα. Εγώ αυτό δεν το βλέπω.

Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε.

Όσοι ήταν δίπλα του μουσικά «ενώθηκαν» και ξέχασαν μίση και έχθρες, διαφορές και αντιπαλότητες. Αυτοί μόνο... «Τουλάχιστον πια δεν είμαστε ξένοι. Μπορεί να μην ξαναγίνουμε παρέα, αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε ξένοι», δήλωσε στη συνέντευξη 
Τύπου στην ΕΣΗΕΑ, ο Μιχάλης Μυτακίδης.

Μα ο σκοπός δεν είναι να δημιουργηθούν παρέες. Δεν είναι να βρούμε την παλιά μας αθωότητα και να βγαίνουμε με όσους έχουμε τσακωθεί για καφεδάκι κάθε μέρα. Σκοπός είναι να πιαστούμε χέρι χέρι και να πάμε μπροστά. Να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο. Να μη φοβόμαστε να περπατήσουμε στο δρόμο μόνοι μας, να πάμε 
στο γήπεδο, να κάνουμε πράγματα, να εκφράσουμε τις απόψεις μας.

Ο θάνατος του Παύλου πρέπει να μας ενώσει ως ανθρώπους ανεξάρτητα από την ιδιότητά μας, την ομάδα μας, την ηλικία και τα χόμπι μας.

Το ότι μέλη της Χρυσής Αυγής μπήκαν φυλακή δεν σημαίνει πως ο Παύλος δικαιώθηκε. Μόνο όταν εμείς οι απλοί πολίτες σταματήσουμε να γινόμαστε έρμαιο όποιου πολιτικού μας απλώνει το χέρι, υποσχόμενος λύσεις στα προβλήματά μας, μόνο τότε θα δικαιωθεί αυτή η Ψυχή.

Γιατί λίγο ή πολύ, είτε ψηφίσαμε είτε όχι τη Χ.Α, έχουμε και μεις στα χέρια μας λίγο από το αίμα του Παύλου. «Καλά κάνανε και τους βάλανε στη Βουλή (τη Χ.Α) για να βρίζουν τους άλλους», «Ευτυχώς που ναι και η Χ.Α στη Βουλή να τους δώσει κανείς κανένα χέρι ξύλο» και άλλες τέτοιες φράσεις που λίγο πολύ όλοι είπαμε ή ακούσαμε χωρίς να διαφωνήσουμε.

Όταν βάραγαν μετανάστες λέγαμε «καλά τους κάνουν», ξεχνώντας ότι και εμείς ως Έλληνες υπήρξαμε μετανάστες και θα υπάρξουμε στο μέλλον. Αλλά τέτοιοι είμαστε τέτοια μας πρέπουν.

Εμένα, όμως, αυτά δεν μου πρέπουν!

Ας ξυπνήσουμε, να ανοίξουμε τα μάτια μας και να καταλάβουμε πως δε χρειαζόμαστε κανέναν πολιτικό και κανένα κόμμα να λύσει τα προβλήματά μας. Η λύση είμαστε εμείς. 

Να ξαναποκτήσουμε τις αξίες και τα ιδανικά που χάσαμε και θυσιάσαμε στο βωμό της καλοπέρασης και του χρήματος. Ας βγάλουμε από τα μπαούλα την χαμένη ηθική και αλληλεγγύη. Γιατί τα έχουμε. Ας τα βρούμε πριν να είναι αργά… Για τον Παύλο και για Μας!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.