Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ


Τον τελευταίο καιρό προσπάθησα να μείνω απλός παρατηρητής των σχολίων στα δελτία ειδήσεων, στις ενημερωτικές εκπομπές και στα sites καθώς και στα μέσα μαζικής δικτύωσης, σχετικά με το θέμα των κλειστών Πανεπιστημίων.

 Στο τέλος κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν είναι η άγνοια των δημοσιογράφων, οι οποίοι απλά αναπαράγουν δελτία Τύπου και δηλώσεις, αλλά οι φοιτητές.

Ξαφνικά μια μάζα από 24.000 φοιτητές αποφάσισε να «υπογράψει» για να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια που είναι κλειστά. Πόσοι από αυτούς έχουν επίγνωση του τι υπόγραψαν και δεν το έκαναν απλά για να το κάνουν; Πόσοι από αυτούς θα πατάνε καθημερινά στη σχολή τους μόλις αυτή ανοίξει; Ένα άγχος και ένα κακό για να μη χαθεί απλά το εξάμηνο όχι για να μάθουν, όχι να παρακολουθήσουν. Οι διοικητικοί υπάλληλοι μας δίνουν το καλύτερο μάθημα: ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΕΚΔΗΚΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ.

Εμείς, οι φοιτητές, αντί να κρατήσουμε σημειώσεις διαμαρτυρόμαστε ότι ο «δάσκαλος» δεν είναι καλός και ζητάμε να φύγει. Ευτυχώς, υπάρχουν και αυτοί που το καταλαβαίνουν. Έτσι, σήμερα, βρήκα την παρακάτω πρόσκληση στο facebook μου και κατάλαβα πως δεν είμαι η μοναδική που καταλαβαίνει το «μάθημα».

 «Οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου (Καποδιστριακό) συνεχίζουν για 11η εβομάδα τον αγώνα τους ενάντια στη διάλυση και επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου, ενάντια στην επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα της ανεργίας και της αυτασφάλισης που θέλουν να μας επιβάλλουν κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ! Την ίδια στιγμή η συγκυβέρνηση και τα φερέφωνα της σκληραίνουν την στάση τους, προσπαθώντας να στρέψουν τους φοιτητές και τις οικογένειες τους ενάντια στους απεργούς. ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ! Οι απεργοί με τον ηρωικό τους αγώνα προασπίζονται το δικαίωμα μας στη μόρφωση και στην εργασία, το δικαίωμα μας στον αγώνα και στην επιβολή των συμφερόντων μας. Τα κροκοδείλια δάκρυα Υπουργών και παρατρεχάμενων για το χαμένο εξάμηνο μας προκαλούν γέλιο. Αυτοί είναι οι μόνοι υπαίτιοι για την κατάσταση που ζούμε σήμερα, για τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τη διάλυση κάθε έννοιας δημόσιου αγαθού! ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΙΣ 11! Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ!»

 Η κοπέλα που μου έστειλε την πρόσκληση είπε ακριβώς ότι σκεφτόμουν εγώ. Μόνο που εκείνη πήρε την πρωτοβουλία να ξεσηκώσει τους φοιτητές που σκέφτονται το ίδιο με αυτή. Πρέπει να μάθουμε στηρίζουμε ο ένας τον άλλο και όχι να γυρίζουμε την πλάτη στα προβλήματα του άλλου μόνο και μόνο γιατί δεν είναι δικά μας ή μας επηρεάζει με τρόπο που δεν μας αρέσει. Είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία να λειτουργήσουμε ως άνθρωποι. Πέρασαν πολλές από τα χέρια μας και φανήκαμε ανάξιοι να τις κρατήσουμε. Τουλάχιστον, ας κάνουμε κάτι τώρα.

 Ο αντίλογος. 

Καταλαβαίνω απόλυτα τους φοιτητές από την επαρχία που πληρώνουν ενοίκια και χάνουν το εξάμηνο. Δεν είναι εποχή να ξοδεύουμε χωρίς λόγο. Και ίσως είναι οι μόνοι φοιτητές που έχουν το δικαίωμα να είναι εξοργισμένοι. Στην Ελλάδα, όμως, εξοργίζονται αυτοί που δεν βιώνουν το πρόβλημα τους και αράζουν στο σπίτι τους.

 Πληρώνονται οι όχι οι διοικητικοί όσο απεργούν;

 Ο Πρύτανης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, Θεοδόσης Πελεγρίνης, σύμφωνα με ανακοίνωσή του ζήτησε από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Πανεπιστημίου να προχωρήσουν σε όλα το προβλεπόμενα από τον νόμο σχετικά με τη μισθοδοσία του προσωπικού κατά τις ημέρες της απεργίας, ήτοι να περικοπούν οι αποδοχές του προσωπικού που απεργεί.

 Για άλλη μια φορά κοιτάμε το δέντρο και όχι το δάσος.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.