Τι παράξενοι που είναι οι άνθρωποι

"Όλα είναι καλά.. είναι καλά είπα.. μα αφού είναι δε το βλέπεις;"

Τι παράξενος καιρός; και πόσο πιο παράξενοι οι άνθρωποι. Ενώ νοιώθουν ότι θέλουν αγάπη και στοργή όταν την βρίσκουν ή τους την προσφέρουν τη διώχνουν μακριά.

Πόσο παράξενοι είναι οι άνθρωποι σήμερα; Γελάνε, πονάνε, βρίζουν πάντα όμως παθητικά. Στο τέλος εξουθενωμένοι πέφτουν για ύπνο. Την άλλη μέρα, οι βασανισμένοι από τα όνειρά τους ξυπνάνε με μια θλίψη και με μια καλά κρυμμένη ελπίδα η μέρα που τους ξημέρωσε να έχει μια δόση μαγείας.
Όσοι δεν είδαν όνειρα, σαν ζόμπι ξεκινούν τη μίζερη μέρα τους με καμιά απολύτως διάθεση να κάνουν κάποια αλλαγή.

Μα γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο παράξενοι; Αλλάζουν όψη όπως η Αθήνα όταν βγαίνει ο ήλιος μετά τη βροχή. Από μουντοί και κακότροποι μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνουν ζεστοί και φωτεινοί. Είτε επειδή το νοιώθουν είτε επειδή έτσι ξαφνικά το αισθάνθηκαν.

Μήπως τελικά, το συναίσθημα του ανθρώπου είναι παράξενο; Καμιά φορά αφήνει άναυδο ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Συμπεριφερόμαστε με τρόπους που ούτε  καν περιμέναμε ή δε φανταστήκαμε ποτέ.

Οι άλλοι σε κρίνουν για αυτό που νιώθεις ή για αυτό που νομίζουν ότι νιώθεις. Εσύ είτε ξέρεις, είτε δεν ξέρεις πρέπει να απολογηθείς. Γιατί να δόσεις λόγο για το συναίσθημά σου; Αυτό νιώθεις και δε χρειάζονται δικαιολογίες. Ακόμα και η άγνοια είναι συναίσθημα και η σύγχυση. Όπως είναι και η αγάπη και η λύπη...

Τι παράξενοι που είναι οι άνθρωποι... Βγάζουν συμπεράσματα, δε μιλάνε μεταξύ τους, έχουν αφελείς προσδοκίες από τους άλλους αντί να έχουν απαιτήσεις από τους ίδιους τους εαυτούς και ζουν λυπημένοι γιατί φοβούνται να αντιμετωπίσουν τις ευθύνες τους.

Πόσο παράξενο είναι να μη θες να ευτυχήσεις;