Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πιγκουίνοι…


δε δαγκώνουν, αλλά κρύβονται στη ντουλάπα και όπως είναι βρεγμένοι, τα κάνουν όλα χάλια

μερικές φορές, τον χειμώνα, κρύβονται κάτω από το πάπλωμα και όταν πας να πέσεις για ύπνο σου παγώνουν τα πόδια

άλλοτε, παίρνουν όλο τον πάγο από την κατάψυξη για να κάνουν ένα χαλαρωτικό παγωμένο αφρόλουτρο, και όταν χρειάζεσαι παγάκια για το ποτό σου, δε βρίσκεις





όταν διαβάζεις την εφημερίδα σου σε κοιτάζουν ανέκφραστοι για ώρα, σαν να  περιμένουν να τους δώσεις παραγγελία και μετά απλώς γυρίζουν την πλάτη και κλειδώνονται στο ψυγείο αγκαλιά με μια ψχροφόρα

γλιστρούν προς το νερό για να σωθούν από πεινασμένες αρκούδες και χορτάτους κυνηγούς με χοντρές άσχημες γυναίκες. Για αρκετο καιρό τα καταφέρνουν. Μετά δυσκολεύονται. Πιο μετά δεν τους νοιάζει

ασπρόμαυρα σύμβολα της αίσθησης του αταίριαστου, μικροί κλόουν της εποχής του βωβού κινηματογράφου που σιωπηλοί και ξεχασμένοι στην αποβάθρα μένουν να κοιτάζουν τον παγωμένο ωκεανό

δεν περιμένουν

γνωρίζουν

και κρυφά

χαμογελούν

έχουν αγγίξει τον βυθό με τα ράμφος τους

επέστρεψαν πάνω

και τώρα

μοιάζουν κύκνοι

ενώ είναι απλώς

πιγκουίνοι

                                                               "Συρτάρταρα"- Αχιλλέας Νασιάδης






Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα