Έχουν
την τάση να εμφανίζονται όταν και όπως δεν τα θες. «Όταν κάτι πάει στραβά θα
πάει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο», κάτι τέτοιο δεν υποστηρίζει ο νόμος του
Μέρφυ;
Καλά
και κακά απρόοπτα μεταφράζονται ως καλές και κακές καταστάσεις στη ζωή μας.
Χαιρόμαστε, κλαίμε, βρίζουμε, χοροπηδάμε. Η χαρά μας μπορεί να πληγώσει κάποιον
άλλο, η επιθυμία μας να τον θυμώσει. Η λύπη μας μπορεί να ανησυχήσει ή να χαροποιήσει.
Όλα συναισθήματα και αντιδράσεις ανθρώπινες και φυσιολογικές.
Αλλά
εμείς;
Πως
μπορούμε να διαχειριστούμε αυτά τα απρόοπτα; Τρέχουμε κατά πάνω τους ή αυτά
κατά πάνω μας με ανεξέλεγκτη ταχύτητα; Μπορούμε να τα αποφύγουμε ή απλά
αναμένουμε τη συντριβή;
Ένας
έρωτας, ένα θάνατος, μια μη επιθυμητή νέα ζωή ή και όχι… Όλα έρχονται και
αλλάζουν τη ζωή μας. Νιώθεις ένα ξαφνικό άδειασμα και μετά πνίγεσαι. Λες και
βρίσκεσαι σ΄ ένα δωμάτιο που γεμίζει νερό και δεν υπάρχει από πουθενά διαφυγή.
Τη στιγμή που χρειάζεσαι δύναμη δεν την έχεις. Θες ν’ ανοίξεις τις πόρτες και αντί
για αυτό τις κλείνεις με κρότο πίσω σου!
Πόσο
παράλογους μας κάνουν τα απρόοπτα;
Χάνουμε
τη λογική μας και το συναίσθημα μας κυριεύει. Το παράλογο είναι πως νομίζουμε
πως λειτουργούμε λογικά. Χα χα… πόσο μεγάλο ψέμα!
Ίσως
τελικά αυτό χαρακτηρίζει τα απρόοπτα, ο παραλογισμός μας…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου