Επίκαιρη Απελπισία

Πληγώνομαι.

Πληγώνομαι που τα φιλιά πλέον δε σημαίνουν τίποτα. Που τα χάδια και οι αγκαλιές είναι περαστικά!

Που όλα αυτά έχουν χάσει την αξία τους και μοιράζονται δεξιά και αριστερά σαν διαφημιστικά φυλλάδια.

                                   «Free kisses, Free hugs»

Δίνεις- παίρνεις … Γεμίζεις την ψυχή σου με περαστική ευτυχία και όνειρα και μετά συνεχίζεις το δρόμο σου. Και  τσίχλα να ήταν, δε θα έχανε τη γεύση της τόσο γρήγορα!

Πληγώνομαι, γιατί βλέπω ανθρώπους να αρκούνται σε αυτό. Ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν και πως.

Πληγώνομαι που το δικό μου μυαλό δεν το κατανοεί. Για μένα υπάρχει το «θέλω» και το «δε θέλω».

Όλα είναι περαστικά. Τρέχουν γρήγορα. Αυτή η ταχύτητα θέλει αντανακλαστικά: Ή προλαβαίνεις να ρουφήξεις όσο συναίσθημα μπορείς, ριψοκινδυνεύοντας να εθιστείς, ή απολαμβάνεις την μετέπειτα ανιαρή κενότητα. Τον μηδενισμό της στιγμής.

Το αιώνιο Σεξπηρικό ερώτημα, «να ζει κανείς ή να μη ζει», απαντάτε πλέον κάπου στη μέση με το ελληνικό ρητό «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε..», η συνέχεια γνωστή!

Στιγμές χαμένες στο χρόνο. Ζωές θυσιασμένες στο βωμό του Φόβου.  

Η Εμπιστοσύνη χθεσινά αποκαΐδια. Θέλουμε να υπάρχει, αλλά πρέπει να καθαρίσουμε τον τόπο από το χθεσινό αλόγιστο «γλέντι».

Χάνουμε ανθρώπους γιατί επιμένουμε να μαζεύουμε στάχτες. Και όσοι δε θέλουν να μαζέψουν, αλλά να ξανανάψουν φωτιά δεν μπορούν γιατί είναι μόνοι.

Πάντα κάποιος θα μαζεύει και κάποιος θα αποζητά την παρέα.

Για αυτό κανείς δεν έχει κανένα.

Ελπίζω όχι για πολύ. Που θα πάει η ανθρωπότητα με τόσα καμένα;

Ή «καμένους», όπως θα έλεγε μια φίλη!