Ένα βατράχι στην Αμερική!!

Πέθανα από έρωτα και βρέθηκα στην... Αμερική 

Στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν ένα χαριτωμένο, γλοιώδες βατράχι που χόρευα πάνω σε νούφαρα και προσπαθούσα να πίσω την Ούλα τη Βατραχούλα να κάνουμε παρέα (αν καταλαβαίνεις τι εννοώ…). Τα κατάφερα και άρχισα να χοροπηδάω, γλίστρησα σ’ ένα νούφαρο και βρήκα με το κεφάλι σ’ έναν βράχο. 

Αυτό ήταν! 

Τώρα είμαι ένα χνουδωτό λούτρινο βατράχι και το όνομά μου είναι Κουαξ!

Το καλό με την καινούρια μου ιδιότητα είναι ότι μ αγκαλιάζει και μ΄αγαπάει όλος ο κόσμος. Μπορώ να γίνομαι εύκολα συμπαθής και χωράω σε τσάντες και βαλίτσες χωρίς κανέναν κόπο. Έτσι μπορώ και ταξιδεύω!! 

Γέφυρα Μπρούκλιν

Πρόσφατα βρέθηκα στην Αμερική.

Συγκεκριμένα στο Μανχάταν. Μπήκα στο μετρό, περπάτησα στους δρόμους τη μέρα… και τη νύχτα. Γνώρισα απίστευτο κόσμο και είδα πολλά μα πάρα πολλά αξιοθέατα.

Μπορεί το μετρό τους να μην είναι τόσο καθαρό και καινούριο σαν το δικό μας. Είναι όμως, γρήγορο, συνεπές, τακτικό, έχει μουσική και πολύχρωμες διαφημίσεις που σου φτιάχνουν τη διάθεση, αφού ως μετρό είναι γεμάτο παρακλάδια και γκριζοπούς τοίχους.

Grand Central

Μια επίσκεψη στο μετρό και μια βόλτα με αυτό αρκεί για να καταλάβεις πόσο κόσμο μπορεί να χει το Μανχάταν και κυρίως πόσο διαφορετικό κόσμο. Αφού και εγώ, ως βατράχι, ένιωσα πολύ οικία. Κανείς δε με κοίταξε παράξενα. Λες και ήμουν μια φυσιολογική φιγούρα στο χώρο!

Οι βόλτες

Όπως όλες οι πόλεις, έτσι και η Αμερική αλλάζει πρόσωπο το βράδυ. Ίσως, όχι μόνο το βράδυ. Θα έλεγα πως κάθε ώρα της ημέρας μπορείς να παρατηρήσεις τις διαφορές της. Αλλά είναι απίστευτο πόσο μαγική μοιάζει τη νύχτα.

Την ημέρα οι ουρανοξύστες και τα μαγαζιά φαντάζουν μεγάλα γυάλινα και γκρι τέρατα που σου κόβουν το φως του ήλιου και είναι έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Όταν πέφτει το σκοτάδι, όμως, αυτά τα τέρατα ακτινοβολούν. Ξαφνικά γίνονται λαμπερά και αστραφτερά. Πινακίδες αναβοσβήνουν, χρωματίζονται από φώτα και αποκτούν μια μαγική προσωπικότητα. Ενώ το πρωί σε μελαγχολούν, το βράδυ σε κάνουν να νοιώθεις λες και είσαι στο κέντρο του κόσμου, σπουδαίος και ωραίος. Σου ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση και θαρρείς πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.

Το κοστούμι και τα τρύπια μπλουζάκια

Μπορώ με βεβαιότητα να πω πως είναι μια καταπληκτική πολιτεία το Μανχάταν. Λευκοί- έγχρωμοι, ψηλοί- κοντοί, ετερόφυλοι- ομοφυλόφιλοι, άνθρωποι- βατράχια, μπορούν και συνυπάρχουν ακόμα και αν κάποιος διαφωνεί με τον άλλο. Στην καθημερινή τους ζωή όλοι τρέχουν να προλάβουν τις δουλείες τους.

Και όταν λέω «τρέχουν» το εννοώ. Πολύ τρεχάλα. Μέχρι να το συνηθίσω αγχώθηκα. Άλλα μπορεί να φταίει και η εμπειρία από την προηγούμενη ζωή μου για αυτό!

Βέβαια, γίνονται εύκολα εμφανείς κάποιες διαφορές μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Κάτι που υπάρχει και στην Ελλάδα, αλλά σε μια ξένη χώρα που περισσότερο παρατηρείς παρά βιώνεις είναι πιο εύκολο να το αποτυπώσεις.

Στον ίδιο τόπο υπάρχουν λιμουζίνες και ακριβά εστιατόρια που καλοντυμένοι κύριοι και κοτσονάτες κυρίες χρυσοπληρώνουν ένα γεύμα ή ποτό και από την άλλη φτωχοί με καλάθια, που το γεύμα τους είναι ότι βρουν στα σκουπίδια και το βλέμμα τους μελαγχολικό και άδειο. 

Δεν ξέρω αν ο ένας χαλάει την αισθητική του άλλου, ξέρω όμως πως εγώ μπερδεύτηκα παρατηρώντας το. Και ακόμα περισσότερο αναρωτιόμουν: ο κοστουμάτος κύριος θα κοιμόταν στο ρετιρέ του στο Μανχάταν, ο κύριος με την τσάντα που κοιμάται τα βράδια; Για έναν παράξενο λόγο, μόνο πρωί τους έβλεπα!

Περνάς καλά στο Μανχάταν

Γιατί;

Γιατί, αν και ακριβό, έχει πολύ ωραίο φαγητό. Προσωπικά θα μου μείνει αξέχαστη η πίτσα που έφαγα στο Lombardi’s.  Το εστιατόριο μου το σύστησε ένας φίλος μαζί με πολλά άλλα, όμως πραγματικά αυτή η παλιά και κλασσική πιτσαρία στη Μικρή Ιταλία ήταν υπέροχη! 

Αξέχαστο βέβαια, θα μου μείνει και το εξωφρενικό ποσό που έδωσα για να φάω την καλύτερη μπριζόλα της ζωής μου (ναι ναι δεν τρώω μόνο μύγες. Δεν είμαι τυχαίο βατράχι εγώ! ). 

Έκανα και πικ νικ στο Central Park! Και μετά «τσουπ» πετάχτηκα μέχρι το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Εκεί συνάντησα και τους προγόνους μου, όχι ιδιαίτερα ζωντανούς… αλλά είδα και δεινοσαύρους και πλανήτες και πετρώματα και ξέχασα τη στενοχώρια μου! 

Central Park

Πολλά μουσεία. Είδα Ινδιάνους, παράξενα πράγματα, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά από Lego, ενθύμια μουσικών και πάρα πολλά άλλα. Πράγματα, εκθέσεις, μουσεία, μαγαζιά και θέα για όλα τα γούστα.

Επισκέφθηκα και την έκθεση "The Art of the Brick", του Nathan Sawaya που εκείνες τις μέρες βρισκόταν στην Times Square. Είναι απίστευτο τι μπορεί να φτιάξει ένας άνθρωπος με φαντασία, υπομονή και μερικά πολύχρωμα τουβλάκια! 

Έκθεση "The Art of the Brick"

Και φυσικά, το σημείο Μηδέν. Ίσως, το μοναδικό αξιοθέατο με βάθος αντί για ύψος και συναίσθημα αντί για απλό μπετό! Εκεί που βρίσκονταν κάποτε οι Δίδυμοι Πύργοι, τώρα υπάρχουν δυο απίστευτα σιντριβάνια που γύρω τους γράφουν ονόματα και ηλικίες όσων χάθηκαν.

Δίδυμοι Πύργοι- Σημείο 0

Οι γνωριμίες:

Και σε όλα αυτά γνώρισα πάρα πολύ κόσμο. 

Ποιον να πρωτοθυμηθώ : 

Τις Ινδές τουρίστριες; Ήμουν πολύ τυχερός. Αλλά είναι δύσκολο να αντισταθούν στην γοητεία μου.

Η δεξιά λάτρευε τον Μπομπ Σφουγγαράκι. Αλλά μαζί μου ερωτεύτηκε τα βατράχια!! 

Το ηλικιωμένο ζευγάρι από το Κολοράντο; Τρελάθηκαν όταν τους είπα πως είμαι Έλληνας. Άρχισαν να μου λένε για την Οδύσσεια και τον Όμηρο και δέχτηκαν αμέσως να βγάλουμε μαζί φωτογραφία.

Έμοιαζαν πολύ ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι!

Με λάτρεψαν με την πρώτη ματιά! Τρελοί Αμερικάνοι!! 

Τους πωλητές σ’ ένα μαγαζί δίπλα από το Hard Rock Café στην Times Square; Αυτοί οι νέοι με λάτρεψαν. Με ρωτούσαν για το ταξίδι μου και για την ιστορία μου και μετά με σύστησαν και στα υπόλοιπα κουκλάκια του μαγαζιού και μου λέγανε πώς να ποζάρω! Το ίδιο και μια κοπέλα στα sephora!

Είναι λίγο τρομακτική, αλλά ήταν πολύ ευγενική και ευχάριστη!

Ή τις δυο καταπληκτικές λεσβίες που παντρεύτηκαν και έβγαζαν φωτογραφίες στη γέφυρα του Μπρούκλιν; Πανέμορφες, ευτυχισμένες και χαμογελαστές δέχτηκαν τις ευχές μου για μια υπέροχη ζωή και βγάλαμε και μαζί φωτογραφία!

Είχαν και δική τους φωτογράφο. Σίγουρα θα μαι πρώτη μούρη στο γαμήλιο άλμπουμ τους! 

Και αυτοί εδώ, είναι οι απίστευτοι που ταξίδεψα μαζί τους. Που με αγάπησαν και με άντεξαν σε όλο το ταξίδι. Η καλύτερη παρέα!! 

Πολύνα- Γιώργος- Ρόη- Ανίτα (λείπει ο Τάσος) 

Ένα τυχερό βατράχι

Είμαι το πιο τυχερό βατράχι που γνωρίζω.

Παρ’ όλη την ταλαιπωρία του ταξιδιού (οι ώρες πολλές και η κούραση σίγουρη) είναι μια εμπειρία ζωής. Δε ξέρω αν θα έμενα εκεί, αν και το Σέντραλ Παρκ ήταν υπέροχο… ξέρω σίγουρα πως είναι  μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις που όμως μπερδεύονται τόσο αρμονικά που δημιουργούν απίστευτες αποχρώσεις.

Βατράχια του κόσμου, το συνιστώ ανεπιφύλαχτα αυτό το ταξίδι!