Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένα κείμενο που δεν είναι τίποτα!

 

Μη με ρωτάς γιατί ξεκίνησα να γράφω το κείμενο που θα διαβάσεις. Και προς Θεού, μην αναρωτηθείς ή προσπαθήσεις να μαντέψεις ποιο μπορεί να ναι το περιεχόμενό του ή που θέλει να καταλήξει. Ούτε εγώ η ίδια γνωρίζω αυτή τη στιγμή.



Μπορεί να είναι ένα κείμενο για το νέο χρόνο. Σαν αυτά που γράφονται κάθε τέτοια εποχή και αφορούν στόχους και όνειρα που πρέπει να πραγματοποιηθούν μέσα στο νέο έτος.

Δεν είναι όμως!!
Εδώ δεν ξέρω την αρχή και το τέλος του κειμένου μου, πως θα μιλήσω για στόχους;

Μπορεί να είναι ένα κείμενο για τους ανθρώπους που αφήσαμε πίσω μας το 2014 και αυτούς που θα έρθουν το 2015.

Δεν είναι όμως!!
Γιατί οι πρώτοι είναι παρελθόν και ίσως δεν ξανάρθουν και οι δεύτεροι είναι αόρατες υπάρξεις που έρχονται προς το μέρος μας, αλλά δεν μπορούμε να δούμε τη μορφή του προσώπου ούτε της ψυχής τους.

Μπορεί να είναι ένα κείμενο για την πολιτική της Ελλάδας.

Δεν είναι όμως!!
Γιατί η Ελλάδα δεν έχει πολιτική. Έχει πολιτικό κουτσομπολιό και κατίνες που μιλάνε σε παράθυρα μέρα- νύχτα προσπαθώντας να εμπνεύσουν ψεύτικη εμπιστοσύνη και σιγουριά. 

Μπορεί να είναι ένα κείμενο για τη φιλία. Ναι, θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο κείμενο.

Δεν είναι όμως!!
Τη φιλία, όπως και την αγάπη, την αισθάνεσαι και δεν αποτυπώνεται σωστά με γράμματα και λέξεις. Πάντα κάτι θα λείπει.

Μπορεί να είναι ένα κείμενο για το χιόνι. Αυτό το χιόνι που έπεσε ξαφνικά στην Ελλάδα και στην Αθήνα και όλοι χαρήκαμε και νιώσαμε για λίγο πάλι παιδιά.

Δεν είναι όμως!!
Γιατί για μερικές νυφάδες χιονιού παραπάνω. Τα ΜΜΕ έφεραν την καταστροφή. Και κανείς δε σκέφτηκε πως μερικά μέρη έχουν πάντα τόσο χιόνι.

Θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο για αυτούς που στις γιορτές ήταν μόνοι.

Δεν είναι όμως!!
Γιατί η μοναξιά είναι χαρακτηριστικό των γιορτών. Και συνήθως, αυτός που είναι μόνος του τέτοιες μέρες έχει κάνει συνειδητά αυτή την επιλογή.

Ίσως να είναι ένα κείμενο ανάγκης.
Ίσως και αυτό με τη σειρά του να θέλει να αφήσει το σημάδι του στον διαδικτυακό χωροχρόνο.
Έτσι για να πει πως υπήρξε από την αρχή μέχρι και το τέλος αυτού του χρόνου!

Καλή Χρονιά! 
Ευτυχισμένο το 2015!





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.