Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ζωή του... η ιστορία μας!

Πολλές φορές χαρακτηρίστηκα ως  «αναίσθητη» όταν πήγαινα με φίλους σινεμά ή σε μια θεατρική παράσταση που όλοι κλαίγανε και εγώ απλά παρατηρούσα χωρίς να με αγγίζει ιδιαίτερα αυτό που έβλεπα.

Χθες, όμως, κατάλαβα πως δεν είμαι αναίσθητη. Κατάλαβα πως αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τον πόνο και την απώλεια. Κατάλαβα πως αν κάτι δεν είναι ρεαλιστικό ή ρεαλιστικά δοσμένο, απλά δε με πείθει. Κατάλαβα, πως με συγκινούν διαφορετικά πράγματα.

Το καλό σενάριο, τα όμορφα λόγια, η δυνατή μουσική, η πατρίδα, οι ρίζες, το αιώνιο ταξίδι, ο ανθρώπινος πόνος ρεαλιστικός όπως πηγάζει από τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, η ελευθερία.

Όχι πολλά λόγια και περιγραφές, όχι πόνος απλά για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Ίσως… η δημιουργία εντυπώσεων να μην με συγκινεί.

Χθες, παρακολούθησα στο Badminton, το πρώτο κομμάτι από τα τρία της παράστασης αφιέρωμα στη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη, «Ποιος τη ζωή μου…».


Είναι ένα μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στον μεγαλύτερο εν ζωή μύθο της σύγχρονης 
ελληνικής πραγματικότητας, που διατρέχει μέσω της μουσικής του την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας. Η θρυλική ζωή του μεγάλου μας συνθέτη, έγινε έμπνευση για μια εξαιρετική καλλιτεχνική εμπειρία, ένα θεατρικό γεγονός γεμάτο συγκίνηση και μνήμες.

Μνήμες… αυτή είναι η λέξη. Και όσοι δεν έχουν τότε η επόμενη λέξη είναι «ιστορία».

Μη πέφτετε στην παγίδα δεξής- αριστερός, κομμουνιστής- φασίστας. Είναι ιστορία. Και είναι και μουσική. Μουσική που σε ανατριχιάζει και σε κάνει να βουρκώνεις.

Ένα τρίωρο που σε κρατά ζωντανό και σε ταξιδεύει στα δεινά της Ελλάδας και στο τραγούδι του Μίκη.

Λεπτομέρειες για την παράσταση:


Θέατρο Badminton από τις 28 Ιανουαρίου έως τις 8 Φεβρουαρίου και μόνο.

Στον ρόλο του Μίκη Θεοδωράκη ο Άρης Λεμπεσόπουλος. Τη μητέρα του υποδύεται η Πέμη Ζούνη , τον πατέρα του ο Νίκος Αρβανίτης, τον αδελφό του Γιάννη ο Χρήστος Πλαΐνης και τη σύζυγο του Μυρτώ η Μαριάννα Πολυχρονίδη. Τα τραγούδια της παράστασης ερμηνεύουν ο Κώστας Μακεδόνας, η Γιώτα Νέγκα , ο Κώστας Θωμαΐδης, η Άννα Λινάρδου, ο Γιάννης Μαθές.

Μουσική ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Σενάριο-Σκηνοθεσία ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ
Σκηνικό ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΤΣΑΣ
Κοστούμια ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΟΚΚΟΡΟΥ
Χορογραφίες ΑΠΟΣΤΟΛΙΑ ΠΑΠΑΔΑΜΑΚΗ
Ενορχηστρώσεις ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΖΑΧΑΡΙΑΚΗΣ
Φωτισμοί ΝΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Παραγωγός ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΔΑΜ

Τραγουδούν:
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ, ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ , ΚΩΣΤΑΣ ΘΩΜΑΪΔΗΣ, ANNA ΛΙΝΑΡΔΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΘΕΣ

Παραγωγή:

ADaM Productions, 5η ΕΠΟΧΗ



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"Paraísos Artificiais: Μια πολύχρωμη παράνοια"

«Paraísos Artificiais» ή αλλιώς «Τεχνητοί Παράδεισοι». Πρόκειται για μια βραζιλιάνικη ταινία με σκηνοθέτη τον Marcos Prado και πρωταγωνιστές τη Nathalia Dill στο ρόλο της Έρρικα και τον Luca Bianchi στο ρόλο του Νάντο.  Όλα ξεκινούν σε μια παραδεισένια παραλία στη βορειοανατολική Βραζιλία, όπου γίνεται ένα τεράστιο μουσικό ψυχεδελικό φεστιβάλ. Η ταινία παρουσιάζει ένα κομμάτι των εμπειριών που έζησε το rave κίνημα μέσα από τη trance μουσική, τα ναρκωτικά και το σεξ.  Οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών του Nάντο και της Dj Έρρικα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, ενώνονται από ένα χαοτικό παιχνίδι της μοίρας. Η συνάντησή τους αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.  Η ταινία πραγματεύεται το σκοτεινό κόσμο της ψυχεδέλειας και των ναρκωτικών. Η Έρρικα μέσα από τη δοκιμή ενός ναρκωτικού, την «τελετή του πεγιότ», μια τελετή των Ινδιάνων για την αυτογνωσία έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της και καταφέρνει να τους αντιμετωπίσει. Όταν τους ξεπερνά καλείται να αντιμετωπίσει την πρ

Άλλο ένα ποίημα του Pablo Neruda

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.  Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη ». Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη. Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό. Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.  Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της. Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια. Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ. Θα νιώθω ότι την έχω χάσει. Θ' ακούω την απέραντη νύχτα, την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην. Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι. Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη εκείνηνε δεν την αγγίζει;. . . Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου. Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακρ

Το όνειρο (Pablo Neruda)

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες σαν πέτρα κοφτερή, και σχεδίασα το χαμό σου βήμα βήμα: θα έκοβα τις ρίζες σου, θα σ' αμόλαγα στον άνεμο μόνη. Αχ εκείνο το λεπτό, καρδιά μου, ένα όνειρο με τα τρομερά φτερά του σε σκέπαζε. Ένιωθες να σε καταπίνει η λάσπη, και με φώναζες κι εγώ δεν ερχόμουν, και χανόσουν, ακίνητη, ανυπεράσπιστη μέχρι που πνίγηκες μέσα στο στόμα της άμμου. Έπειτα η απόφασή μου συνάντησε το όνειρό σου, κι από το χωρισμό που μας έσκιζε την ψυχή, αναδυθήκαμε καθαροί ξανά, γυμνοί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον δίχως όνειρο, δίχως άμμο, ακέραιοι και ακτινοβολώντας, σημαδεμένοι από τη φωτιά.