Χριστούγεννα... Μπλιαχ

Σας παρατηρώ... 

Επιφανειακά Χριστούγεννα. 

Γέλια πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη και μυρωδιά αλκοόλ. 

Ευχές τυπικές και ανούσιες...

Ψάχνω αυτούς που περιμένουν το Θαύμα. Το «Θαύμα των Χριστουγένων». Δεν τους βρίσκω. 

Γιατί για να υπάρξει θαύμα σημαίνει ότι υπάρχουν και άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κάνουν ένα. 

Κανείς δεν είναι «θαυματοποιός» πια. 

Όλοι μας φοβόμαστε και δεν τολμάμε να κάνουμε το πραγματικό βήμα που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Και εάν δεν μπορούμε να είμαστε θαύμα για τον εαυτό μας πώς θα γίνουμε για τους άλλους; 

Πώς θα δώσουμε το πραγματικό φιλί που επιθυμούμε στον άνθρωπο που ποθούμε; Και εάν αυτός περιμένει να πάμε να τον βρούμε και εμείς απλά φοβόμαστε; 

Πώς θα χτυπήσουμε την πόρτα του συγγενή που έχουμε μαλώσει; Μπορεί και αυτός να περιμένει να μας συγχωρέσει. 

Πώς θα αγκαλιάσουμε έναν άγνωστο στο δρόμο; Θα μας περάσει για τρελούς. Κι όμως μπορεί να έχει ανάγκη την αγκαλιά που δε θα του προσφέρουμε. 

Είμαστε γιορτινές σκιές παραγεμισμένες με γαλοπούλα και χρυσόσκονη. 

Πού είναι τα Χριστούγεννα; 

Εκείνα των παραμυθιών. Της Ελπίδας. Του Ονείρου.

Εκείνα που γέμιζαν τον κόσμο μας θαύματα...