Λευκές Σκιές

Απογοητεύομαι… Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Με απογοητεύουν οι άνθρωποι. Γνωστοί που τελικά ήταν άγνωστοι. Φίλοι που τελικά δεν ήταν. Άγνωστοι που φέρονται καλύτερα και από τους φίλους σου. Έρωτες που τελικά δεν υπήρξαν ποτέ. Αγάπες που απλά μια μέρα πέταξαν αφήνοντας αναμνήσεις και συμπάθεια. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και βλέπω πως έχουν εξαφανιστεί οι αυθεντικοί άνθρωποι. Εκείνοι που θα σου πουν κάτι και την επόμενη στιγμή θα το κάνουν πράξη. Αυτοί που θα μιλήσουν για αυτά που νοιώθουν χωρίς να φοράνε μάσκα. Που θα συμπεριφερθούν με μπέσα και αξιοπρέπεια. Από την άλλη άτομα με αισθήματα, ηθική και πραγματικό χαμόγελο κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους γιατί οι ευαισθησίες τους και ο αψεγάδιαστος κόσμος που πασχίζουν να φτιάξουν σπάει εύκολα και δεν κολλάει ξανά. Και αναρωτιέμαι εάν εμείς κάθε μέρα που περνάει δημιουργούμε έναν κόσμο που ο ένας γίνεται χειρότερος από τον άλλο, στις δύσκολες εποχές που έρχονται θα βρεθεί κανείς να βοηθήσει τον ανήμπορο; Αυτόν

Το Σάββατο το βράδυ βρέθηκα τυχαία με την παρέα μου στο κέντρο της Αθήνας. Μέσα στη ζάλη της διασκέδασης, των ποτών και των χιλιάδων πυγολαμπίδων του δρόμου που ενοχλούσαν τα μάτια μου, παρατήρησα τη μοναξιά της πόλης.  Ξαφνικά όλα άρχισαν να γυρνάνε και γράμματα που σχημάτιζαν προτάσεις με κύκλωναν:   "αρνηθείτε τους ρόλους που σας δώσανε" , " πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει" " Change the future ". Το επόμενο πρωί ξύπνησα με πονοκέφαλο και απελπισία. Κατάλαβα πως οι νέοι σήμερα έχουν φωνή, κατάλαβα πως οι νέοι σήμερα ξέρουν να εκφράσουν τι νοιώθουν, κατάλαβα πως απλά φοβούνται να προσπαθήσουν. Να το πρόβλημα των νέων!! Έχουν γλώσσα, αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν, έχουν χέρια άλλα δεν έχουν δάχτυλα να κρατήσουν το μολύβι που θα χαράξει το δρόμο τους στο μέλλον! Μια γενιά γεμάτη φόβο για το αύριο. Χαμένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μη γνωρίζοντας τι θα πει πραγματική φιλία, ψυχαγωγία ή διασκέδαση. Στη συνέχεια είναι αναγκασμένοι να

Όνειρο Μέσα σ’ ένα όνειρο   Δέξου το φιλί αυτό στο μέτωπο! Και, φεύγοντας μακριά σου τώρα, Έτσι άφησέ με να ομολογήσω- Ότι δεν έχεις άδικο, εσύ που θεωρείς Ότι οι μέρες μου υπήρξαν ένα όνειρο: Κι όμως κι αν η ελπίδα έχει πετάξει μακριά Σε μια νύκτα, ή σε μια μέρα, Μέσα σε μια οπτασία, ή σε καμιά Είναι ως εκ τούτου λιγότερο χαμένη; Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε Δεν είναι παρά ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο. Στέκομαι μεσ' το βρυχηθμό Μιας κυματοδαρμένης ακτής, Και μεσ' το χέρι μου κρατώ Κόκκους απ’ τη χρυσαφένια άμμο- Πόσο λίγοι! Κι όμως πώς γλιστρούν Μεσ’απ’τα δάκτυλα μου προς την άβυσσο, Ενώ θρηνώ- ενώ θρηνώ! Ω Θεέ! Δεν μπορώ να τους συγκρατήσω Με μια πιο σφιχτή λαβή; Ω Θεέ! Δεν μπορώ να γλιτώσω Μονάχα έναν απ’ το ανηλεές κύμα; Είναι όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε μόνο ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο; A Dream Within a Dream Take this kiss upon the brow! And, in parting from you now, Thus much let me a