Λευκές Σκιές

Σας παρατηρώ...  Επιφανειακά Χριστούγεννα.  Γέλια πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη και μυρωδιά αλκοόλ.  Ευχές τυπικές και ανούσιες... Ψάχνω αυτούς που περιμένουν το Θαύμα. Το «Θαύμα των Χριστουγένων». Δεν τους βρίσκω.  Γιατί για να υπάρξει θαύμα σημαίνει ότι υπάρχουν και άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κάνουν ένα.  Κανείς δεν είναι «θαυματοποιός» πια.  Όλοι μας φοβόμαστε και δεν τολμάμε να κάνουμε το πραγματικό βήμα που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Και εάν δεν μπορούμε να είμαστε θαύμα για τον εαυτό μας πώς θα γίνουμε για τους άλλους;  Πώς θα δώσουμε το πραγματικό φιλί που επιθυμούμε στον άνθρωπο που ποθούμε; Και εάν αυτός περιμένει να πάμε να τον βρούμε και εμείς απλά φοβόμαστε;  Πώς θα χτυπήσουμε την πόρτα του συγγενή που έχουμε μαλώσει; Μπορεί και αυτός να περιμένει να μας συγχωρέσει.  Πώς θα αγκαλιάσουμε έναν άγνωστο στο δρόμο; Θα μας περάσει για τρελούς. Κι όμως μπορεί να έχει ανάγκη την αγκαλιά που δε θα του προσφέρουμε.  Είμαστε γιορτινές σκιές παραγεμισμένες μ

- Εσύ νομίζεις πως εγώ θέλω να είμαι αυτό το πράγμα; Είμαι δικό σου δημιούργημα.  - Επέλεξες να γίνεις αυτό που δημιούργησα. Δε μου έφερες καμία αντίσταση. Η αδυναμία σου σε αφήνει στα χέρια μου και εγω σαν μαριονέτα σου υποδεικνύω κινήσεις. Κινήσεις που εκτελείς χωρίς δισταγμό. Αισθήματα που ακολουθείς χωρίς να τα φιλτράρεις. Θέλω να γελάσεις και γελάς. Θέλω να κλάψεις και κλαις. Θέλω οργή και την παίρνω.  - Γιατί δε με αφήνεις να φύγω;  - Δε σε κρατάω. Απλά πρέπει μόνος σου να λυθείς. Εάν το κάνεις όλες οι πόρτες θα είναι ανοιχτές.  Είναι άνοιξη έξω. Θυμάσαι την άνοιξη;  - Είχε χρώματα. Ο ήλιος ζέσταινε το προσώπο μου και η καρδιά μου ήταν γεμάτη ευτυχία. Σχεδόν ξεχείλιζε από αυτή. Κάποιος μου κρατούσε το χέρι. Γελάγαμε και κουτρουβαλούσαμε στους λόγους.  Πως βρέθηκα εδω..;  - Σκότωσες και ήρθες σε εμένα για βοήθεια.  - Ποιον σκότωσα; Αυτόν που μου κρατούσε το χέρι; Γιατι;  - Χαχαχα... μα δεν έχεις τα κότσια να σκοτώσεις κάποιον. Ούτε καν τη μέλισσα που σε τσίμπη

Η αρκούδα εχει δυο πρόσωπα... Αυτό του Winnie the Pooh... Το αρκουδάκι το ντροπαλό και γλυκό... που κάθεται και τρώει μέλι δίχως τελειωμό.  Και το πρόσωπο της αρκούδας απο το θρίλερ «Backcountry». Σκούρα, δολοφονική, με δόντια έτοιμα να σου αρπάξουν τον λαιμό δίχως έλεος.  Αλλά τι θα γινόταν εάν ο Winnie έχανε το μέλι του ή ακομα χειρότερα τον Christopher Robin; Θα γινόταν μια ψυχρή μαύρη αρκούδα ή θα παραέμενε ο τρυφερός αρκούδος που όλοι αγαπάμε;  Θα ήταν ο Winnie που θα αγκάλιαζε το βάζο με το μέλι επειδή του θυμίζει τον Robin και όταν δε θα ερχοταν να τον παρει να παίξουν... θα έσπαγε το βάζο στο πάτωμα και στη συνεχεια θα έβγαινε στο δάσος και θα κατέστρεφε κάθε κηρήθρα και δέντρο που θα βρισκόταν στο δρόμο του;  Την αλλη μερα, θα υπήρχε ενα αλλο βάζο στο κομοδίνο του μέχρι τη στιγμή που δε θα νιώθει τιποτα για το βάζο... και ξανά θα έβγαινε εξω στη φύση και θα κατέστρεφε ο,τι όμορφο του άφησε ο αγαπημένος του φίλος.  Και μια μερα... θα ξυπνούσε μόν

Άνοιξε την πόρτα. Αδιάφορα και με φόρα όπως κάθε πρωι. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν. Μάτια μεγάλα, μαύρα και στρογγυλά... Η ψυχή ξαφνιάστηκε και η καρδιά χτύπησε δυνατά.  Τα βλέμματα έψαχναν την παρουσία για πολυ καιρό. Έπειτα τη φωνή, το άρωμα, το νεύμα...  Μέχρι που ήρθε ο έρωτας... και η καρδιά χτυπούσε τρελή απο ευτυχία, τα μάτια πέταγαν σπίθες απο προσμονή, τα αυτιά περίμεναν να ακούσουν λόγια τρυφερά και τα κορμιά πάλευαν να μην προδώσουν την οικειότητα.  «Οποίος σε πληγώσει θα τον σκοτώσω»... «οτι και να γίνει δε με νοιάζει». Το στόμα μιλάει και η καρδιά παραδίδεται χωρίς σκέψη. Γιατι απλά θέλει...  Και μια μερα... τα μάτια μικραίνουν και χάνονται, η ψυχή γινεται κρύα και απόμακρη, και η καρδιά σπάει κομμάτια σαν καλή πορσελάνη που πέφτει με δύναμη απο τα χέρια.  Τα βλέμματα αποφεύγουν να συναντιούνται. Δεν εχουν τι να πουν... ντρέπονται... έχουν πάρα πολλά να πουν... Μα τιποτα από αυτά δεν έχει ουσία.  Δυο κορμιά που γίνανε κάποτε ένα τώρα ειναι χώρια. Δυο ψυχές που κάποτε μίλ