Λευκές Σκιές

Πληγώνομαι. Πληγώνομαι που τα φιλιά πλέον δε σημαίνουν τίποτα. Που τα χάδια και οι αγκαλιές είναι περαστικά! Που όλα αυτά έχουν χάσει την αξία τους και μοιράζονται δεξιά και αριστερά σαν διαφημιστικά φυλλάδια.                                     «Free kisses, Free hugs» Δίνεις- παίρνεις … Γεμίζεις την ψυχή σου με περαστική ευτυχία και όνειρα και μετά συνεχίζεις το δρόμο σου. Και  τσίχλα να ήταν, δε θα έχανε τη γεύση της τόσο γρήγορα! Πληγώνομαι, γιατί βλέπω ανθρώπους να αρκούνται σε αυτό. Ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν και πως. Πληγώνομαι που το δικό μου μυαλό δεν το κατανοεί. Για μένα υπάρχει το «θέλω» και το «δε θέλω». Όλα είναι περαστικά. Τρέχουν γρήγορα. Αυτή η ταχύτητα θέλει αντανακλαστικά: Ή προλαβαίνεις να ρουφήξεις όσο συναίσθημα μπορείς, ριψοκινδυνεύοντας να εθιστείς, ή απολαμβάνεις την μετέπειτα ανιαρή κενότητα. Τον μηδενισμό της στιγμής. Το αιώνιο Σεξπηρικό ερώτημα, «να ζει κανείς ή να μη ζει», απαντάτε πλέον κάπου στη μέση με το ελλ

Θέλει και ερώτημα; Γιατί μυρίζουν ωραία και είναι πάντα ζεστές και μαλακές. Γιατί έχουν μια τεράστια αγκαλιά που χωράει τον πόνο σου και τον πόνο όλου του κόσμου. Γιατί σου μαθαίνουν πράγματα και σε συμβουλεύουν. Γιατί είναι πεισματάρες και δεν σταματάνε αν δεν μάθουν αυτό που σε απασχολεί. Γιατί μαγειρεύουν καλά. Γιατί στα δύσκολα είναι δίπλα σου. Σου φτίαχνουν σούπες όταν είσαι άρρωστος, σου πλένουν τα ρούχα και σου καθαρίζουν το δωμάτιο. Αυτή είναι η Μανούλα. Γιατί ακόμα και αν είσαι εγκληματίας για εκείνη θα είσαι πάντα το αγγελούδι της. Γιατί κανείς ποτέ δε θα πιστέψει σε σένα όσο εκείνη. Ακόμα και όταν αμφιβάλλεις για τις ικανότητές σου και εγκαταλείπεις εκείνη ξέρει ήδη ότι μπορείς να τα καταφέρεις και σου δείχνει τον τρόπο. Γιατί ξέρει τα πάντα και δεν λέει τίποτα. Γιατί κρατάει μυστικά τα μυστικά σου. Γιατί είναι ο καλύτερος σου φίλος σου, ο πιο τρελός σου φίλος, ο πιο υπομονετικός, ο  πιο τρυφερός, ο πιο παράλογος, ο

Έχουν την τάση να εμφανίζονται όταν και όπως δεν τα θες. «Όταν κάτι πάει στραβά θα πάει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο», κάτι τέτοιο δεν υποστηρίζει ο νόμος του Μέρφυ; Καλά και κακά απρόοπτα μεταφράζονται ως καλές και κακές καταστάσεις στη ζωή μας. Χαιρόμαστε, κλαίμε, βρίζουμε, χοροπηδάμε. Η χαρά μας μπορεί να πληγώσει κάποιον άλλο, η επιθυμία μας να τον θυμώσει. Η λύπη μας μπορεί να ανησυχήσει ή να χαροποιήσει. Όλα συναισθήματα και αντιδράσεις ανθρώπινες και φυσιολογικές. Αλλά εμείς; Πως μπορούμε να διαχειριστούμε αυτά τα απρόοπτα; Τρέχουμε κατά πάνω τους ή αυτά κατά πάνω μας με ανεξέλεγκτη ταχύτητα; Μπορούμε να τα αποφύγουμε ή απλά αναμένουμε τη συντριβή; Ένας έρωτας, ένα θάνατος, μια μη επιθυμητή νέα ζωή ή και όχι… Όλα έρχονται και αλλάζουν τη ζωή μας.  Νιώθεις  ένα ξαφνικό άδειασμα και μετά πνίγεσαι. Λες και βρίσκεσαι σ΄ ένα δωμάτιο που γεμίζει νερό και δεν υπάρχει από πουθενά διαφυγή.  Τη στιγμή που χρειάζεσαι δύναμη δεν την έχεις. Θες ν’ ανοίξεις τις πόρτες

Άνοιξη στην Αθήνα του 2014. Μυρωδιές λουλουδιών και εκλογών!! Ναι, ναι ακούγεται σαν διαφήμιση εποχιακής μόδας: «Εκλογές Άνοιξη- Καλοκαίρι 2014» Από τη μια οι δημοτικές εκλογές και από την άλλη οι Ευρωεκλογές και κάπου πριν από όλα η σημερινή «κωμωδία», οι φοιτητικές εκλογές. Δεν είμαι καθημερινός επισκέπτης του Πανεπιστημίου, αν και φοιτώ σε αυτό, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως φέτος δε θα έπρεπε να μπουν καν στον κόπο για εκλογές. Θυμάμαι, πως ως πρωτοετής είχα πάει να ψηφίσω, ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί και όσο και αν προσπάθησα να δώσω μια απάντηση σε αυτή μου την απορία δεν τα κατάφερα. Για αυτό και δεν ξαναπήγα. Χθες, μια φίλη με ρώτησε αν θα πάω να ψηφίσω και έβαλα τα γέλια. Εκείνη δεν γέλασε, αλλά δεν ξέρω αν πήγε ή όχι να ρίξει την φοιτητική της ψήφο. Ανάμεσα στο γέλιο μου κατάλαβα γιατί δεν μπορώ να πάω να ψηφίσω. Γιατί όταν το φοιτητικό κίνημα έπρεπε να συσπειρωθεί κρύφτηκε πίσω από τον Πρύτανη και τις καταλήψεις των Πανεπιστημιακών και τώρα έρχεται να τάξει